Σε αυτό το επεισόδιο μιλάμε για το παραμύθιασμα – στον έρωτα και στη ζωή. Βλέπεις, η επικοινωνία είναι δύσκολο πράγμα. Σε όποια συνθήκη κι αν τη σκεφτούμε, είναι εκείνη που προσθέτει ή αφαιρεί.
***
ΠΡΟΤΕΙΝΟΜΕΝΟ ΕΠΟΜΕΝΟ ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ
→ #11: Πώς κάνω τις σχέσεις μου πιο ουσιαστικές;
→ #165: Πώς να συντονίσεις το τι θέλεις με το τι κάνεις (BHA)
LINKS ΑΠΟ ΤΟ ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ
Σινεμά και Ψυχανάλυση (Facebook page)
Η φύση του έρωτα (Πληροφορίες για την ταινία)
ΜΠΕΣ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ ΜΑΣ
→ Γίνε εδώ μέλος του Growth Academy
ΟΤΑΝ ΕΙΣΑΙ ΕΤΟΙΜΟΣ/Η
Ανέβασε επίπεδο στην πρακτική σου και μάθε πώς να κάνεις journaling μεθοδικά (online course)
Γίνε μέλος του ABC (ιδιωτική συνδρομητική κοινότητα)
ΣΥΝΔΕΣΟΥ
Συνδέσου μαζί μου στο Instagram
Συνδέσου μαζί μου στο LinkedIn
ΔΕΙΞΕ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΣΟΥ
Άφησε ένα rating στο Apple Podcasts
***
Original Podcast Music by Alkis K
***
Transcript (To κείμενο με time stamps)
Σου έχει συμβεί να μιλάς με άλλους ανθρώπους, μα στην πραγματικότητα να μην επικοινωνείτε;
Να μοιάζει η συζήτηση πολύ περισσότερο με παράλληλους μονολόγους, παρά με ουσιαστική επικοινωνία;
Και από μια άλλη οπτική, έχεις ποτέ ερωτευτεί ένα άτομο, με το οποίο πίστευες ότι ταιριάζετε απόλυτα, και ότι είναι το άλλο σου μισό, μόνο και μόνο για να έρθει εκείνη η στιγμή που θα συνειδητοποιούσες, ότι έχετε μάλλον παραγνωριστεί και ότι τελικά δεν ήταν αυτό που νόμιζες;
Αλλά ούτε και εσύ ήσουν αυτό που νόμιζε εκείνο.
Η επικοινωνία είναι δύσκολο πράγμα. Σε όποια συνθήκη και αν τη σκεφτούμε, είναι εκείνη που προσθέτει ή αφαιρεί.
Όταν υπάρχει και όταν τα άτομα που συμμετέχουν σε αυτήν έχουν την αμοιβαία πρόθεση να καταλάβουν το ένα το άλλο και να έρθουν κοντά, η επικοινωνία λειτουργεί ως πολλαπλασιαστής. Κάνει τα πάντα καλύτερα. Ίσως όχι πιο εύκολα, αλλά καλύτερα.
Αν πάλι δεν υπάρχει η πρόθεση αυτή, η επικοινωνία μετατρέπεται σε διαιρέτη και κάνει τα πάντα χειρότερα. Η έλλειψη της επικοινωνίας δηλαδή.
Ποια είναι η αφορμή για αυτό το επεισόδιο; Μια ταινία που είδα αυτές τις μέρες στα πλαίσια του θεσμού “Σινεμά και Ψυχανάλυση”. Τίτλος της ταινίας: “Η φύση του έρωτα”.
Δεν θα μείνουμε όμως μόνο στον έρωτα εμείς, αλλά σε όλα εκείνα που κάνουν την επικοινωνία με τους άλλους δύσκολη. Έως και αδύνατη κάποιες φορές.
Πάμε να το δούμε.
[Intro]
Είδα που λες τις προηγούμενες μέρες την ταινία «Η φύση του έρωτα», στα πλαίσια του θεσμού «Σινεμά και ψυχανάλυση» που γίνεται με την υποστήριξη του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης και της Ακαδημίας Κλινικών Σπουδών της Αθήνας, υπό την αιγίδα της Ελληνικής Εταιρείας της Νέας Λακανικής Σχολής.
Ξέρω, ξέρω, αναφέρω τις πληροφορίες για σένα που είσαι σινεφίλ και ίσως θέλεις να μάθεις περισσότερα. Στις σημειώσεις του επεισοδίου θα σου δώσω και μερικά links για να το ψάξεις.
Την ταινία λοιπόν σκηνοθετεί η γαλλόφωνη Καναδή Μόνια Τσόκρι και σε αυτήν εξερευνά τη φύση του έρωτα. Πολύ συνοπτικά θα σου πω για την ταινία τα εξής:
Μια νέα, ώριμη, όμορφη, πετυχημένη, εύπορη γυναίκα, η Σοφία, θα αποφασίσει να γυρίσει την πλάτη στον ασφαλή αλλά υπερβαρετό και χωρίς ίχνος ερωτισμού πλέον σύντροφό της για να παραδοθεί σε έναν άνευ όρον έρωτα με τον μαστορα Σιλβαίν που ανακαινίζει το εξοχικό τους.
Ναι, ναι, ξέρω τι σκέφτεσαι τώρα. Η ταινία όμως είναι πολύ λιγότερο τετριμμένη απ’ όσο ακούγεται, καθώς σχολιάζει κοινωνικά ζητήματα που αφορούν τις σχέσεις, και μέσα από τον αυτοσαρκασμό μιλάει έξω από τα δόνια για τη μάχη της πολιτικής ορθότητας με την υποκρισία.
Κουλτούρα και διανόηση. Anyway… Δεν θα εστιάσω, όμως, σε αυτά που σχολιάζει η ταινία. Θα πάμε σε ένα επίπεδο βαθύτερο. Σου είπα και πριν, το θέμα μας είναι η επικοινωνία και όλα εκείνα που την κάνουν δύσκολη έως και αδύνατη.
Η επικοινωνία είναι να βλέπεις η θεματική του μήνα, τόσο στο newsletter όσο και στο ABC, και εκεί έχουμε ήδη συζητήσει πολλά πράγματα που μπορούν να τη βελτιώσουν.
Πριν σου μιλήσω λοιπόν για τα σημεία που με προβλημάτισαν στην ταινία θέλω να σε προσκαλέσω να γίνεις μέλος στο ABC. ABC σημαίνει Academy Book Club και με λίγα λόγια διαβάζουμε – όσοι έχουμε τον χρόνο – ένα πολύ προσεκτικά επιλεγμένο βιβλίο, και κάθε Παρασκευή στις 20:00 ξεκινάει μια συζήτηση γύρω από μια κύρια ιδέα του βιβλίου και της θεματικής του μήνα. Η συζήτηση αυτή διαρκεί ολόκληρη την εβδομάδα και κάθε μέλος μπορεί να συμμετέχει στον βαθμό που θέλει και μπορεί.
Φροντίζω πάντα να φιλτράρω την ιδέα σε συνδυασμό με άλλα κομμάτια από την έρευνά μου, ώστε να φτάνει σε σένα μόνο η ουσία με την οποία μπορείς να δουλέψεις. Για την προσωπική σου ανάπτυξη, την αυτογνωσία σου, την εξέλιξή σου.
Δύο πράγματα πετυχαίνει αυτό: Από τη μία αξιοποιεί τη δύναμη και τη συλλογική σκέψη της κοινότητας, και από την άλλη μας χαρίζει accountability και ιδέες για να συνεχίσουμε να δουλεύουμε πάνω στην ανάπτυξή μας.
Εάν θέλεις να συμμετέχεις στις συζητήσεις, στο πιο ψαγμένο community της Ελλάδας, μπορείς να γραφτείς το ABC από το phyllisgabriel.com/abc. Εάν πάλι το σκέφτεσαι και θέλεις να μάθεις περισσότερα για να αποφασίσεις αν θα γίνεις μέλος, μπορείς και πάλι να μπεις στο phyllisgabriel.com/abc και όταν εμφανιστεί ένα ωραίο παράθυρο το οποίο σε ενημερώνει για το έξτρα υλικό που έχω δημιουργήσει για εσάς τους αναποφάσιστους, το μόνο που χρειάζεται να κάνεις είναι να καταχωρήσεις την ηλεκτρονική σου διεύθυνση.
Είμαστε πολύ ωραία παρέα. Θα δεις.
Πάμε λοιπόν στα του επεισοδίου. Προβληματίστηκα με τα εξής από την ταινία…
Υπήρχαν πολλές σκηνές καταρχάς, στις οποίες οι άνθρωποι μιλούσαν ο ένας πάνω στον άλλον. Και αυτό, όπως μπορείς να το φανταστείς, είναι πολύ ενοχλητικό.
Ίσως το έχεις ζήσει κιόλας: να μιλάνε οι άνθρωποι παράλληλα ο ένας με τον άλλον και όταν το παρακολουθείς εσύ σαν εξωτερικός παρατηρητής διερωτάσαι, ακούνε πρώτα απ’ όλα τι λένε; Ακούνε ο ένας τον άλλον; Για επικοινωνία δεν το συζητάμε καν, έτσι…
Και πόσο συχνά δεν συμβαίνει αυτό τελικά στην πραγματική ζωή;
Πολλές φορές ακόμα και όταν δεν μιλάμε παράλληλα ο ένας με τον άλλον σκεφτόμαστε την επόμενή μας ατάκα και έτσι χάνεται το νόημα της επικοινωνίας και γίνεται αδύνατον πρακτικά το να έρθουμε κοντά.
Κάνουμε κι άλλα πράγματα όμως εκείνη την ώρα. Μπορεί ο απέναντί μας να μιλάει και εμείς να σκεφτόμαστε διαρκώς αν συμφωνούμε ή διαφωνούμε και τι θα κάναμε στη θέση του, και ούτω καθεξής.
Και μέσα από αυτό κρίνουμε. Κρίνουμε διαρκώς αυτά που ακούμε. Όταν τα ακούμε. Όταν δεν ψάχνουμε να δούμε πώς φαινόμαστε εμείς στα μάτια του άλλου, τι σκέφτεται για εμάς, τι θα πούμε μετά, και πάει λέγοντας. Και σπανίως μπαίνουμε στη διαδικασία του να προσπαθήσουμε να καταλάβουμε, πραγματικά να καταλάβουμε το απέναντι άτομο.
Και όταν κάνουμε ερωτήσεις, αυτές οι ερωτήσεις συχνά, αντί να είναι πραγματικά διευκρινιστικές – από πραγματικό ενδιαφέρον – στην ουσία αυτό που κάνουν είναι να κατευθύνουν τη συζήτηση εκεί που εμείς θέλουμε να την πάμε. Για να πούμε αυτά που εμείς θέλουμε να πούμε. Ή να ακούσουμε αυτά που θέλουμε να ακούσουμε.
Τώρα… Δεν λέω ότι είναι εφικτό το να επικοινωνούμε με όλους τους ανθρώπους το ίδιο. Άλλωστε, δεν έχουμε όλη την ίδια πρόθεση στην επικοινωνία.
Πολλοί άνθρωποι μπαίνουν στην εκάστοτε συζήτηση με ατζέντα, έχουν τους δικούς τους σκοπούς και δεν έχουμε και όλοι τις ίδιες δεξιότητες επικοινωνίας. Οι οποίες έχω να πω ότι χτίζονται έτσι.
Αυτό κάνουμε και στο ABC. Βρίσκουμε εκείνα τα πράγματα τα οποία μπορούν να μας βοηθήσουν να βελτιωθούμε στον τρόπο με τον οποίο επικοινωνούμε.
Παρόλα αυτά δεν μπορούμε να επικοινωνήσουμε με όλους το ίδιο.
Επίσης, κάτι άλλο το οποίο κάνει ακόμα πιο δύσκολη την επικοινωνία είναι ότι κάθε άνθρωπος έχει τα δικά του biases, δηλαδή τα δικά του φίλτρα, τους δικούς του παραμορφωτικούς φακούς μέσα από τους οποίους αντιλαμβάνεται και ερμηνεύει τον κόσμο.
Αυτό σημαίνει ότι μπορεί να έχω στο μυαλό μου έναν συγκεκριμένο τρόπο θεώρησης του κόσμου, και αυτό που θα μου πεις να το φιλτράρω μέσα από αυτόν τον τρόπο με τον οποίο βλέπω τον κόσμο. Αυτό δεν σημαίνει ότι αυτό που θα καταλάβω είναι όντως αυτό που εσύ ήθελες να πεις.
Δυστυχώς όμως έχουμε όλοι και όλες τα δικά μας biases. Δεν υπάρχει άνθρωπος που να έχει γλιτώσει από αυτό, και αυτό είναι μεγάλο πρόβλημα.
Και άντε να βγάλεις άκρη τώρα, με όλα αυτά να συμβαίνουν ταυτόχρονα…
Ταυτόχρονα να έχω τους δικούς μου σκοπούς, τις δικές μου πεποιθήσεις, τις δικές μου σκέψεις, τα δικά μου συναισθήματα, τα δικά μου τραύματα, τις δικές μου εμπειρίες, και όλα αυτά να συνθέτουν ένα μεγάλο φίλτρο, έναν μεγάλο παραμορφωτικό φακό μέσα από τον οποίο σε βλέπω.
Βλέπω άραγε αυτό που είναι, αυτό που είσαι μάλλον, ή αυτό που εγώ θέλω ή μπορώ να δω;
Και το άλλο που συμβαίνει, επειδή ακριβώς υπάρχουν όλα αυτά τα φίλτρα και κάθε ένας από εμάς έχει τη δική του προσωπικότητα και τις δικές του σκέψεις και τις δικές του πεποιθήσεις και ούτω καθεξής, κάτι άλλο που συμβαίνει λοιπόν είναι το ότι πολύ συχνά παραμυθιαζόμαστε. Και αυτό συμβαίνει ακόμα περισσότερο στον έρωτα, όχι όμως μόνο στον έρωτα.
Όλα αυτά τα biases που κουβαλάμε, αυτές οι πεποιθήσεις που έχουμε συλλέξει με τα χρόνια, οι ευσεβείς μας που πόθοι, οι ελπίδες που έχουμε, που τρέφουμε και τις εναποθέτουμε εσφαλμένα στο άλλο άτομο γιατί θέλουμε το άλλο άτομο να μας κάνει ευτυχισμένους. Πράγμα που είναι αδύνατο να το απαιτούμε από κάποιον άλλον πέρα από τον ίδιο μας τον εαυτό.
Όλα αυτά λοιπόν τα πράγματα οδηγούν στο να παραμυθιαζόμαστε και οι ίδιοι. Και θέλει πολύ συνειδητή προσπάθεια το να παρατηρούμε τον εαυτό μας και να τον συγκρατούμε, για να μην ερμηνεύουμε και να περνάμε αυτόματα σε συμπεράσματα με βάση τα λεγόμενα των άλλων.
Απαιτείται συνειδητή προσπάθεια αυτογνωσία, διάθεση να εντοπίσουμε τα τυφλά μας σημεία και να τα φωτίσουμε.
Όλα αυτά που είπα τώρα έβλεπα τη Σοφία, την πρωταγωνίστρια να τα κάνει στην ταινία και ήταν πάρα πολύ έντονα τα παραδείγματα. Έντονα είναι και στη ζωή. Απλά όταν τα ζούμε κάπως κανονικοποιούνται και δεν τα συνειδητοποιούμε.
Και όταν τα βλέπεις στη μεγάλη οθόνη και σκηνοθετικά παρουσιάζονται με έναν πάρα πολύ ωραίο τρόπο, τότε είναι που σου κάνουν εντύπωση και τα παρατηρείς πραγματικά, και αρχίζεις να σκέφτεσαι σε ποια σημεία, σε ποιες περιπτώσεις το έχω κάνει κι εγώ αυτό; Πού μου έχει συμβεί, που το έχω δει να συμβαίνει στις σχέσεις των άλλων;
Θέλω να εστιάσω λοιπόν, αφού μίλησα για αυτό το παραμύθιασμα που όλοι το κάνουμε και πείθουμε τον εαυτό μας ότι τα πράγματα είναι διαφορετικά από αυτό που φαίνεται, γιατί μας βολεύει να ήταν διαφορετικά. Θέλω λοιπόν με βάση αυτό το παραμύθιασμα να αναφερθώ σε ένα πολύ συγκεκριμένο bias. Το λεγόμενο cognitive dissonance. Στα ελληνικά το μεταφράζω ως γνωστική παραφωνία και στις σημειώσεις του επεισοδίου θα βρεις ένα ακόμα επεισόδιο από το παλιό μου podcast, το The Brain Hiking Academy, στο οποίο συζητάμε τι ακριβώς είναι αυτό και πώς λειτουργεί και τι μπορείς να κάνεις.
Τι σημαίνει λοιπόν με πολύ απλά λόγια, γνωστική παραφωνία, cognitive dissonance;
Σημαίνει ότι αν η πραγματικότητα δεν είναι αυτό που θέλω, έχω δύο επιλογές.
Η πρώτη μου επιλογή είναι το να αλλάξω τον τρόπο που σκέφτομαι και τις πεποιθήσεις μου και τη στάση μου για να προσαρμοστώ σε αυτή την πραγματικότητα. Και η δεύτερη μου επιλογή είναι το να κάνω κάτι για να αλλάξω την ίδια την πραγματικότητα, ώστε να ταιριάζει πολύ περισσότερο με αυτά που θέλω και με τον τρόπο που σκέφτομαι.
Όπως καταλαβαίνεις, η πρώτη επιλογή, το να αλλάξουμε εμείς τον τρόπο που εμείς στεκόμαστε στην κατάσταση και το πώς σκεφτόμαστε, είναι πιο εύκολο από το να αλλάξουμε την κατάσταση.
Και εκεί είναι που αρχίζουν και μπλέκονται τα πράγματα και αρχίζει το παραμύθιασμα.
Στην ταινία, η πρωταγωνίστρια στην αρχή πείθει τον εαυτό της ότι ταιριάζει με τον εραστή της, ενώ οι κόσμοι τους απέχουν έτη φωτός μεταξύ τους. Λέει ότι είναι πολύ ευφυής, με έναν πολύ γήινο και χειρωνακτικό τρόπο.
Οι κόσμοι τους όμως δεν συγκλίνουν πουθενά, σε κανένα σημείο.
Λέει ότι είναι ο έρωτας της ζωής της και το επόμενο δευτερόλεπτο τον περιγράφει ως μια απλή περιπέτεια. Φάσκει και αντιφάσκει σε κάθε ευκαιρία.
Όμως ως θεατής καταλαβαίνεις ότι δεν προσπαθεί να κοροϊδέψει τον εραστή της, αλλά τον ίδιο της τον εαυτό. Προσπαθεί να πείσει με όλα αυτά που λέει τον ίδιο της στον εαυτό ότι ταιριάζουν, ότι ανήκουν μαζί. Και αυτό επειδή είναι ερωτευμένη και θέλει με κάποιον τρόπο να δικαιολογήσει αυτό το συναίσθημα. Όλα αυτά τα έντονα συναισθήματα που νιώθει.
Και αυτό είναι το πρόβλημα. Εκεί πολλές φορές την πατάμε.
Πιστεύω όμως ότι ο κοινός τόπος όλων αυτών που μπορεί να δώσει λύσεις και να μας βοηθήσει να αποφύγουμε σε έναν μεγάλο βαθμό – όχι 100% – αυτό το παραμύθιασμα και την γνωστική παραφωνία, είναι η αυτογνωσία.
Γιατί αν δεν ξέρω τι θέλω και προτιμώ να παραμυθιάζω τον εαυτό μου για να αποφύγω το να βρω αυτό που θέλω, ή να εντοπίσω τι θέλω, τέλος πάντων, να κάνω αυτή τη συζήτηση με τον εαυτό μου, τότε πάντα θα πέφτω σε λανθασμένες καταστάσεις που ποτέ δεν θα μου δίνουν αυτό που ψάχνω.
Γιατί τελικά αυτό που ψάχνω δεν κρύβεται σε αυτές τις καταστάσεις. Κρύβεται μέσα μου.
Και αυτό πιστεύω ότι είναι και το ίδιο το πρόβλημα. Δεν ξέρουμε τι θέλουμε.
Και δεν τα λέω όλα αυτά για να αγχώσω κανέναν, γιατί όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε.
Πάρε για παράδειγμα τη δική μου ιστορία με αυτό το podcast. Είναι μια σχέση αγάπης μίσους. Τη μία θέλω να το σταματήσω, την άλλη θέλω να το συνεχίσω, και δεν ξέρω τι θέλω και τελικά πειραματίζομαι.
Αλλά, να σου πω κάτι, έτσι αποκτάς αυτογνωσία: Με το να δοκιμάζεις πράγματα και να βλέπεις τι σου κάνει και τι δεν σου κάνει.
Δεν ξέρουμε λοιπόν τι θέλουμε και προσπαθούμε να καλύψουμε ένα κενό που από τη φύση του είναι εσωτερικό – είναι πνευματικό, συναισθηματικό και υπαρξιακό. Ψάχνουμε όμως να καλύψουμε αυτό το πνευματικό, συναισθηματικό και υπαρξιακό κενό με πράγματα που είναι έξω από εμάς, όχι μέσα μας.
Δεν στεκόμαστε ποτέ να διερωτηθούμε, τι είναι αυτό το κενό που αισθάνομαι; Τι μου λείπει στην πραγματικότητα; Τι θέλω;
Και αυτή η παράληψη είναι που οδηγεί τελικά στο να δοκιμάζουμε τη μία κακή επιλογή μετά την άλλη.
Δεν ξέρω τι θέλω για παράδειγμα από έναν σύντροφο, δεν το έχω ορίσει δηλαδή, και μπαίνω σε καταστάσεις που δεν είναι για μένα.
Δεν ξέρω τι θέλω στα επαγγελματικά μου και πάλι δεν το έχω ορίσει, και λέω το ναι στα λάθος πράγματα.
Δεν ξέρω τι αισθάνομαι και τι έχω ανάγκη και καταλήγω να μην επικοινωνώ ουσιαστικά με τους άλλους, ενώ παράλληλα δεν ακούω πραγματικά και τη δική τους πλευρά.
Όλα αυτά έχουν να κάνουν με το γεγονός ότι πολλές φορές δεν μπαίνουμε στη διαδικασία του να βρούμε τι θέλουμε και τι δεν θέλουμε – το οποίο σε πολλές περιπτώσεις είναι πολύ πιο σημαντικό.
Και θα μου πεις τώρα, αν δεν την πατήσεις πώς θα μάθεις και πώς θα βρεις τι είναι αυτό που δεν θέλεις;
Καθόλου δεν διαφωνώ με αυτό και δεν αποσκοπώ ούτως ή άλλως στο να δώσω απαντήσεις εδώ. Προβληματίζομαι μαζί σου και θέλω να σε προβληματίσω.
Δεν θα σου πω λοιπόν πώς τελειώνει η ταινία για να μην σου το χαλάσω. Εκείνο που θα σου πω είναι ότι η πρωταγωνίστρια καταλήγει στο τέλος μάλλον με τη σωστή επιλογή που τη φέρνει έστω και λίγο πιο κοντά στον εαυτό της και τις πραγματικές της ανάγκες.
Και τελικά, σε αυτό μόνο μπορούμε να ελπίζουμε όλοι.
Γι’ αυτό πιστεύω ότι η αυτογνωσία είναι το σημαντικότερο δώρο που μπορούμε να κάνουμε στον εαυτό μας με όποιον τρόπο και αν την κυνηγήσουμε, είτε είναι ψυχοθεραπεία, είτε είναι journaling, είτε κάποιο συνδυασμός.
Μας βοηθάει στο να γλιτώνουμε χρόνο από σχέσεις και καταστάσεις που δεν είναι για εμάς και σίγουρα λειτουργεί πάντα ως πολλαπλασιαστής για τις σχέσεις και τις καταστάσεις που θέλουμε στη ζωή μας.
Άλλωστε το να καταφέρεις να επικοινωνείς με τους άλλους πραγματικά και ουσιαστικά, προϋποθέτει πρώτα και πάνω απ’ όλα το να επικοινωνείς με τις ανάγκες, τα συναισθήματα και τα θέλω σου.
Εύκολη διαδικασία, καθόλου. Αξίζει; 1000%!.
Και τελικά θα σου πω ότι ήταν πολύ ενδιαφέρουσα η ταινία. Για όλα τα πράγματα και όλα τα ερωτήματα που θέτει αξίζει να τη δεις. Και πάνω απ’ όλα για μένα το πιο ωραίο πράγμα είναι το να δέχομαι τέτοιου τύπου ερεθίσματα παρέα με ανθρώπους με τους οποίους πραγματικά ταιριάζουμε και επικοινωνούμε και μπορούμε να τα συζητήσουμε, να προβληματιστούμε μαζί και να βγούμε από τη συζήτηση τελικά έστω και λίγο αλλαγμένοι.
Ελπίζω το ίδιο να λειτουργήσε και για σένα εδώ τώρα.
Και κάπου εδώ τελειώσαμε. Αν σου άρεσε αυτό το επεισόδιο, μοιράσου το με κάποιον που αγαπάς. Μου κάνεις έτσι το καλύτερο κομπλιμέντο που υπάρχει για τη δουλειά μου και συγχρόνως με βοηθάς να βοηθήσεις ακόμα περισσότερους ανθρώπους. Στις σημειώσεις του επεισοδίου θα βρεις και όλα τα links που ανέφερα ή που δεν ανέφερα, αν δεν θέλεις να ψάχνεις.
Και κάνε και ένα review με όσα στέρια τραβάει η ψυχή σου στην εφαρμογή που ακούς στο podcast. Δεν κοστίζει τίποτα και βοηθάει την εκπομπή άπειρα.
Μέχρι την επόμενη φορά θυμήσου. Υπάρχει καλύτερος τρόπος και δεν χρειάζεται να συμβιβαστείς. Είμαστε εδώ για να τον βρούμε μαζί.
