Τελικά, ποιος είμαι; Η καταπίεση γεννά απωθημένα και τα απωθημένα φυγήν αδύνατον. Ό,τι και να κάνεις, όπου κι αν πας, όσα χρόνια κι αν περάσουν, θα σε βρουν και θα φροντίσουν να κάνουν αισθητή την παρουσία τους δίχως περιστροφές και προειδοποιήσεις. Μένουν εκεί, κρυμμένα στο σκοτάδι και έχουν άπειρη υπομονή. Ξέρουν πως έχουν να σου διδάξουν κάτι και περιμένουν την κατάλληλη στιγμή ή την πιο ακατάλληλη για σένα, όπως το πάρει κανείς.
Κατανοώντας τα καταπιεσμένα συναισθήματα
Ας πούμε ότι γνωρίζεις κάποιον ή κάποια που σου αρέσει πολύ. Όλα βαίνουν καλώς και τα αισθήματα κατά πώς φαίνεται είναι αμοιβαία. Για κάποιο λόγο, όμως, αντιλαμβάνεσαι ή νομίζεις πως δεν είστε στην ίδια φάση και σου δημιουργείται ανασφάλεια. Θέλεις να το συνεχίσεις, αλλά θέλεις να συνεχίσεις και να αρέσεις στον άλλο. Αρχίζεις σιγά σιγά να προσαρμόζεσαι χωρίς να το καταλαβαίνεις στην εικόνα που πιστεύεις ότι θέλει ο άλλος να βλέπει σε σένα. Δε σου βγαίνει πάντα όμως και αρχίζεις να έχεις περίεργες αντιδράσεις και συμπεριφορές. Τα πράγματα δεν πάνε όπως τα θέλεις και η σχέση τελειώνει πριν καλά καλά αρχίσει.
Η πρόκληση της απόκρυψης του φόβου
Ποιος μπορεί να προσποιείται κάτι που δεν είναι 24 ώρες το εικοσιτετράωρο; Από τη μία είναι ο τωρινός εαυτός σου που αντιδρά στην κατάληψη που του έχει γίνει και την καταπίεση που δέχεται ξαφνικά. Από την άλλη κάποιος παλιός εαυτός, πιο ανώριμος και ανέτοιμος να διαχειριστεί την κατάσταση. Αυτός ο δεύτερος όμως ανέλαβε δράση όταν θεώρησες ότι το τώρα σου είναι πολύ λίγο.
Για θυμήσου, όμως. Αυτόν τον δεύτερο εαυτό από πού τον ξέρεις; Σε ποια αντίστοιχη κατάσταση τον είχες ξαναγνωρίσει και τι σου είχε προσφέρει ή και στερήσει τότε; Δε νιώθεις καμιά φορά να γυρίζεις πίσω στο χρόνο και να φέρεσαι σα να είσαι πάλι 10, 15, 20 χρονών;
Μερικές φορές μας συμβαίνουν πράγματα που δε μπορούμε να διαχειριστούμε εκείνη τη συγκεκριμένη στιγμή. Έτσι προτιμάμε ασυνείδητα να τα απωθούμε για να μην πληγωθούμε ή για να μην έρθουμε σε δύσκολη θέση. Το υποσυνείδητό μας όμως δεν ξεχνά ποτέ τίποτα, παρά περιμένει καρτερικά το σωστό ερέθισμα που θα ξυπνήσει τη μνήμη στο σώμα και την ψυχή μας για να ξαναζήσουμε την εμπειρία, με την ελπίδα αυτήν τη φορά να φτάσουμε στο τέρμα της και να πάρουμε το μάθημά μας. Εκτός από τη μνήμη όμως ξυπνά και ο τότε εαυτός που δε δέχτηκε να μάθει και, αν δεν αισθανόμαστε αρκετά δυνατοί και δεν είμαστε συνειδητοποιημένοι, αναλαμβάνει τα ηνία και μας βάζει στο ίδιο τριπάκι ξανά και ξανά.
Η αναγνώριση των μοτίβων στη ζωή
Έχετε παρατηρήσει να επαναλαμβάνονται μοτίβα στη ζωή σας; Σχέσεις παρόμοιες με ανθρώπους που έχουν κοινά χαρακτηριστικά μεταξύ τους; Συγκυρίες στα επαγγελματικά, τις φιλίες κτλ. που μοιάζουν σα να τις έχετε ξαναζήσει; Συμπεριφορές που συνήθως δε μπορείτε να ψυχολογήσετε;
Δεν είναι τυχαία η επανάληψη αυτή και ίσως θα έπρεπε να το σκεφτείτε λίγο βαθύτερα.
Η αποδοχή της αυθεντικότητας και η ανάπτυξη
Το θέμα είναι πως όταν επιτρέπουμε σε κάποιον παλιό μας εαυτό να κάνει τα δικά του, φέρνει μαζί του και όλους εκείνους τους μηχανισμούς απώθησης και άρνησης που αρχικά είχαν σκοπό να μας προστατεύσουν. Δυστυχώς, η προστασία αυτή δεν είναι αποτελεσματική σε βάθος χρόνου, γιατί πολύ απλά αποτελεί την αιτία που νιώθουμε πως έχουμε μπει πάλι σε έναν φαύλο κύκλο.
Πώς το ξεπερνάς αυτό;
Πιστεύω πως ο μόνος τρόπος να το ξεπεράσεις είναι το να αναλάβεις την ευθύνη τις κατάστασης και των πράξεών σου. Να πάψεις να κατηγορείς τους άλλους για όσα σου συμβαίνουν. Να συνειδητοποιήσεις τι είναι εκείνο που φοβάσαι, να το θεματοποιήσεις και να αντιμετωπίσεις την κατάσταση ως έχει. Όταν ο πραγματικός μας εαυτός ψάχνει τρόπο έκφρασης, αλλά καταπιέζεται από παλιές μνήμες και εμπειρίες, το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να επαναστατεί που και που στην προσπάθεια να βγει στην επιφάνεια. Η επανάσταση, όμως, από μόνη της δείχνει πως υπάρχει εσωτερική σύγκρουση. Αυτό γίνεται αντιληπτό από τους άλλους λόγω της σπασμωδικής μας συμπεριφοράς. Το λάθος μας εξ αρχής ήταν ότι φοβηθήκαμε να είμαστε αυτό που είμαστε και βάλαμε πιο πάνω αυτό που ήθελε ο απέναντι. Ή καλύτερα, αυτό που νομίζαμε ότι ήθελε.
Η ειρωνεία δυστυχώς είναι πως οι άλλοι σε εκτιμούν πραγματικά και θέλουν να σε κάνουν κομμάτι της ζωής τους όταν είσαι αληθινός και ειλικρινής, κυρίως όταν είσαι αληθινός και ειλικρινής απέναντι στον εαυτό σου. Οτιδήποτε ψεύτικο κάποια στιγμή ξεφτίζει, γίνεται φτηνό και δεύτερο και χάνει το ενδιαφέρον του. Άσε που δημιουργεί περιττό στρες με χίλιες μύριες κακές συνέπειες για το σώμα και το πνεύμα.
Είναι πιο εύκολο τελικά να είσαι ο εαυτός σου ό,τι κι αν σημαίνει αυτό.
Είναι ωραίοι οι “παράξενοι” άνθρωποι, που δε φοβούνται να εκφραστούν, να εκτεθούν και να δώσουν την ψυχή τους σε ό,τι κάνουν. Αυτοί που δε φοβούνται να ξεχωρίσουν, γιατί έχουν καταλάβει πως μόνο αν αγαπάς τον εαυτό σου, δε δέχεσαι να καταπιέσεις τις επιθυμίες και τα πιστεύω σου. Έτσι, ξυπνάς κάθε μέρα ερωτευμένος με τη ζωή και τους ανθρώπους, μπορείς να είσαι πραγματικά ευτυχισμένος και να κάνεις τους γύρω σου χαρούμενους. Και είναι αυτοί οι άνθρωποι που όταν πέφτουν σε τοίχο προχωράνε με χαμόγελο.
Αγκαλιάζοντας τις σκιές μας
Τα απωθημένα και οι φόβοι μας είναι εκεί για να μας βοηθήσουν να γίνουμε καλύτεροι και όχι για να μας βασανίσουν. Είναι όλα θέμα οπτικής. Αν δεν τα αγαπήσουμε και αυτά ως άλλα κομμάτια της ψυχής μας δεν θα γνωρίσουμε ποτέ πραγματικά τον εαυτό μας και θα ζούμε μια ζωή κρυμμένοι στη σκιά κάποιου παλιού εαυτού που δε δέχεται να ωριμάσει.
Κακή φάση. Δε συμφωνείτε;
