Κάνεις πάντα ό,τι καλύτερο μπορείς;
Αν ναι, σε παρακαλώ, σταμάτα.
Σου ακούγεται παράξενο; Ακόμα και παράλογο;
Δε σ’αδικώ. Μεγαλώσαμε με αυτήν τη φράση στ’ αυτιά μας και συνηθίζουμε να τη λέμε συχνά. Την αναπαράγουμε με μεγάλη ευκολία, δε συνειδητοποιούμε όμως κάτι.
Πιστεύω πως αυτή η φράση μας περιορίζει και δε μας αφήνει να ανακαλύψουμε τις πραγματικές μας δυνατότητες. Πιστεύω πως είναι άκρως περιοριστική.
Η αλήθεια είναι πως έκανες ό,τι καλύτερο μπορούσες τώρα. Ήταν πιθανότατα καλύτερο από εκείνο που μπορούσες χθες και χειρότερο από εκείνο που θα μπορείς αύριο.
Όταν όμως λέμε “έκανα ό,τι καλύτερο μπορούσα”, ακούμε συγχρόνως και κάτι τελειωτικό στη φράση, κάτι που μοιάζει να λέει πως αυτό ήταν, δε μπορώ τίποτα παραπάνω και τίποτα λιγότερο από αυτό γενικά. Άρα αυτό μου αρκεί και δε χρειάζεται να προσπαθήσω. Ίσως ακόμα και να μην ξέρω πως μπορώ και καλύτερα.
Εκείνο που έχει τη δύναμη να αλλάξει τα πάντα είναι το να λέμε το εξής:
“Προσπαθώ διαρκώς ναι γίνομαι καλύτερος. Καλύτερος από χθες. Μπορώ να γίνωομαι διαρκώς καλύτερος απ’ ότι ήμουν χθες.”
Δεν υπάρχει ταβάνι στην εξέλιξη. Το μόνο ταβάνι είναι εκείνο που θεωρούμε εμείς οι ίδιοι πως υπάρχει και δυσκολευόμαστε να το περάσουμε.
Μοιάζει ασήμαντο μα είναι τόσο σημαντικό. Νομίζουμε πως είναι απλά λέξεις, αλλά οι λέξεις έχουν τεράστια δύναμη. Η δύναμή τους είναι τα πιστεύω που κρύβονται από πίσω κι εκείνα που κάνουμε ή δεν κάνουμε στο όνομά τους.
Κάθε μικρό ή μεγάλο “μπορώ” ή “δε μπορώ” έχει τη δύναμη να καθορίσει τη ζωή σου.
Δοκίμασε να αλλάξεις λίγο τις λέξεις που χρησιμοποιείς. Δοκίμασέ το για λίγες μόνο μέρες και παρατήρησε τη διαφορά.
Εσύ σε ποια πράγματα πιστεύεις πως δε μπορείς να βελτιωθείς;
Υπάρχει κάτι που σε δυσκολεύει και σε κάνει να τα παρατάς, παρά το ότι θα ήθελες πολύ να το έκανες καλά;
Μία από τις δεξιότητες που χρειάζεσαι για να το αλλάξεις αυτό θα την καλλιεργήσεις εδώ.