Πόσα πράγματα κάνουμε στο όνομα της αποδοχής από τους άλλους; Είναι φορές που το σκέφτομαι και με πιάνει απελπισία. Πόσα πράγματα έκανα κι εγώ η ίδια για να γίνω αποδεκτή και να αισθάνομαι ότι ανήκω κάπου.
Δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα όμως, αν συνειδητοποιήσει κανείς πως ο χρόνος που έχουμε δεν είναι άπειρος. Δεν είναι εύκολο να πεις στον εαυτό σου “φτάνει πια” και να αρχίσεις να ψάχνεις εκείνα που θέλεις εσύ πραγματικά και όχι εκείνα που σου επιβάλλονται, είτε από το περιβάλλον σου είτε από έναν ψυχαναγκαστικό εαυτό που θέλει να σε πείσει ότι αν ξεχωρίσεις δεν ανήκεις και δεν αξίζεις την αγάπη πως των άλλων ή και το αντίθετο, ότι δηλαδή πρέπει να πηγαίνεις διαρκώς κόντρα στο ρεύμα, ακόμη κι αν αυτό σημαίνει πως δεν κάνεις πραγματικά αυτό που θέλεις, αλλά αυτό που πιστεύεις ότι τραβάει την προσοχή των άλλων.
Ζητάμε την αποδοχή με το να γινόμαστε μέλος μιας παρέας και προσπαθώντας να μοιάζουμε στα μέλη της.
Ζητάμε την αποδοχή προσπαθώντας να χάσουμε βάρος και να χωρέσουμε στα καλούπια που επιβάλλει η μόδα.
Ζητάμε την αποδοχή προσαρμόζοντας τον χαρακτήρα μας στα άτομα που συναναστρεφόμαστε, μην τυχόν και καταλάβουν ότι δεν ταιριάζουμε μαζί τους και τόσο.
Ζητάμε την αποδοχή θυσιάζοντας την προσωπική μας ελευθερία για να ζήσει κάποιος άλλος όπως θέλει.
Ζητάμε την αποδοχή υπακούοντας σε παράλογους κανόνες.
Ζητάμε την αποδοχή καταπιέζοντας όνειρα και επιθυμίες γιατί κάποιος μας είπε πως δεν είναι εφικτά.
Ζητάμε την αποδοχή και παραιτούμαστε μέρα με τη μέρα από αυτό που πραγματικά είμαστε για κάτι που κανείς εκτός από εμάς δεν αντιλαμβάνεται.
Ζητάμε την αποδοχή κάθε φορά που δε λέμε τη γνώμη μας.
Ζητάμε την αποδοχή όταν το παίζουμε επαναστάτες σε κάθε ευκαιρία δίχως να φιλτράρουμε σωστά την εκάστοτε κατάσταση.
Ζητάμε την αποδοχή κάθε φορά που βάζουμε τη μαγκιά και τον εγωισμό μας πάνω απ’όλα, γιατί νομίζουμε πως οι άλλοι θα μας εκτιμήσουν περισσότερο επειδή είμαστε συνεπείς και δεν αλλάζουμε γνώμη. Όσο αντιφατικό κι αν ακούγεται, είναι κι αυτό μια αλήθεια και σίγουρα δεν είναι συνέπεια, αλλά ξεροκεφαλιά.
Ζητάμε την αποδοχή κάθε φορά που κάνουμε κάτι που κάπου μέσα μας ξέρουμε πως δεν μας εκφράζει πραγματικά.
Ζητάμε την αποδοχή, αλλά ξεχνάμε ποιο είναι εκείνο που έχει πραγματική σημασία: το να είμαστε αληθινοί και ειλικρινείς απέναντι στον εαυτό μας, γιατί μόνο τότε ξέρουμε βαθιά μέσα μας πως κάνουμε το σωστό, ακόμα κι αν ερχόμαστε σε δύσκολη θέση και πρέπει να αντιμετωπίσουμε άβολες καταστάσεις. Ακόμα κι αν οι άλλοι δεν καταλαβαίνουν και δε συμφωνούν μαζί μας. Ακόμα κι αν σε κάποιες περιπτώσεις η μόνη λύση είναι μια συγνώμη ή ένα αντίο.
Ξεχάσαμε να ακούμε τα ένστικτά μας. Είναι όμως εκείνα που θα έπρεπε να εμπιστευόμαστε περισσότερο από όλα. Δε χρειάζεται να ακούμε τους “ειδικούς” και όλους εκείνους που το παίζουν αυθεντίες δίχως να λαμβάνουν υπόψην τους τα δικά μας θέλω και τις δικές μας ανάγκες.
Όσο καταπληκτικό κι αν είναι το μονοπάτι που ακολουθεί κάποιος άλλος, δεν παύει να μην είναι δικό μας. Με το να προσπαθούμε να γίνουμε κάτι που δεν είμαστε φεύγουμε όλο και πιο μακριά από τον πρωταρχικό μας στόχο, που είναι ένας: το να είμαστε ευτυχισμένοι και να περνάμε καλά με ό,τι κι αν έχουμε επιλέξει να κάνουμε. Αυτό δε γίνεται με τη μέθοδο copy paste. Θέλει προσπάθεια και αυτογνωσία.
Είναι εύκολο να προσπαθείς να είσαι κάποιος άλλος, το δύσκολο είναι να εφεύρεις από την αρχή τον εαυτό σου.
