Το να λες σε κάποιον πως έχεις διατροφική διαταραχή μπορεί να τον φέρει σε δύσκολη θέση, γιατί δεν ξέρει πώς πρέπει να αντιδράσει, ίσως θεωρεί ότι είναι κάτι πολύ προσωπικό για να το μοιραστεί κανείς και σίγουρα κανείς δεν έχει συνηθίσει σε τόση αμεσότητα. Το να θεματοποιείς δημόσια και επώνυμα τη διαταραχή σου φαντάζει ακόμα πιο τρελό και παράλογο.
Έτσι έχουμε μάθει. Αποφεύγουμε την έκθεση, κρύβουμε τα συναισθήματά μας και τις ενδόμυχες σκέψεις μας, δεν τολμάμε να ζητήσουμε βοήθεια γιατί είναι κάτι κακό που δείχνει αδυναμία, έχουμε μυστικά γιατί “τι θα πει ο κόσμος;”, αποφεύγουμε να αντιμετωπίσουμε τους φόβους μας, υπάρχουμε χωρίς να ζούμε.
Εκείνο που μας κάνει ανθρώπινους, όμως, είναι τα κοινωνικά μας δίκτυα, γιατί δίχως αυτά είμαστε άγρια θηρία, αποκομμένα από συναισθήματα και απομονωμένα. Οι κοινωνικοί μας δεσμοί είναι αυτό που μας δίνει δύναμη και την αίσθηση του ανήκειν. Δίχως αυτά είμαστε απλά ερημίτες, μόνοι και αβοήθητοι. Όχι επειδή δεν υπάρχει κανείς να βοηθήσει, αλλά επειδή δεν τολμάμε να ζητήσουμε βοήθεια, να βοηθήσουμε, να εμπιστευτούμε τους άλλους, να γίνουμε ευάλωτοι. Αυτό είναι όμως που έχουμε κατά βάθος όλοι ανάγκη. Να αισθανθούμε πως ανήκουμε κάπου, πως ο κόσμος δεν είναι τόσο μικρός και απρόσωπος και πως τα πράγματα μπορούν να γίνουν καλύτερα.
Στερούμαστε το όλον νομίζοντας πως ο ατομικισμός θα μας πάει μπροστά, πως με το να σκεφτόμαστε μόνο τον εαυτό μας θα γίνουμε καλύτεροι, πως το να προσφέρουμε ό,τι έχουμε για το κοινό καλό είναι αδυναμία και χάσιμο χρόνου. Μόνο που εκείνο το όλον είναι εκείνο που ειδικά σήμερα έχουμε περισσότερο ανάγκη από ποτέ. Και επειδή ακριβώς το στερούμαστε από φόβο νομίζουμε πως είμαστε και μόνοι, ό,τι κι αν είναι εκείνο που περνάμε.
Θα σας πω κάτι όμως που θεωρώ πια πως είναι κοινό μυστικό. Είναι πολύ περισσότεροι απ’ όσο νομίζουμε εκείνοι που πάσχουν από κάποιου είδους διαταραχή και η πλειοψηφία αυτών, αν όχι όλοι, αισθάνονται μόνοι, αποκομμένοι, δεν έχουν πού να μιλήσουν και θεωρούν πως κανένας δε μπορεί να τους καταλάβει. Θα σας πω και κάτι ακόμα. Όλες αυτές οι διαταραχές είναι ένα σύμπτωμα και τα πραγματικά αίτια είναι πολύ βαθιά και διαφορετικά για τον καθένα. Σίγουρα δεν είναι εύκολο οι πάσχοντες να τα παραδεχτούν στον ίδιο τους τον εαυτό, πόσο μάλλον στους γύρω τους και σίγουρα στις περισσότερες περιπτώσεις, αν όχι πάντα, χρειάζονται βοήθεια για να μπορέσουν να τα κατανοήσουν και οι ίδιοι και να τα ξεπεράσουν.
Το ξέρω από πρώτο χέρι. Ξέρω επίσης πως ένα από τα πράγματα που μπορεί να σε βοηθήσει όταν είσαι σε αυτήν τη θέση είναι το να βρεθεί κάποιος με παρόμοια ιστορία, που να έχει το θάρρος να τη θεματοποιήσει ανοιχτά. Υπάρχει κάτι μαγικό στο να μπορείς να ταυτιστείς με κάποιον άλλο. Η ταύτιση σε κάνει να αισθάνεσαι λιγότερο μόνος και πιο δυνατός. Ξέρεις πως κάπου εκεί έξω θα βρεις στήριξη και μπορεί να σου δώσει το κίνητρο για να αναζητήσεις βοήθεια.
Όταν, λοιπόν, εκτίθεσαι τόσο πολύ υπάρχουν τόσο οι εξωτερικές όσο και οι εσωτερικές φωνές που σε αμφισβητούν. “Είσαι τρελή. Δεν ενδιαφέρει κανέναν η ιστορία σου. Ποια νομίζεις ότι είσαι; Γιατί να θέλει να σε διαβάσει κανείς; Γιατί να ασχοληθούν μαζί σου; Γιατί το κάνεις;” και άλλα τέτοια όμορφα. Δεν μου είναι ποτέ εύκολο να μιλάω ή να γράφω για τη διαταραχή μου. Και το πιο δύσκολο κομμάτι είναι εκείνη η ρημάδα η εντολή. “Δημοσίευση”. Μετά από λίγο όμως έρχεται η ανακούφιση, εκείνο το αίσθημα του ανήκειν. Όσο παράξενο κι αν ακούγεται, είναι λυτρωτικό να μοιράζεσαι εκείνο που σε απασχολεί ξεπερνώντας το φόβο του τι θα πουν οι άλλοι ή ακόμη και του τι θα σκεφτείς εσύ η ίδια.
Δεν είναι ματαιοδοξία. Ούτε θεωρώ ότι είμαι πιο σημαντική από άλλους ή πως έχω περισσότερα να πω. Είναι εσωτερική ανάγκη. Κάτι άλλο με οδηγεί, μεγαλύτερο και σημαντικότερο από μένα. Κάτι άλλο που το είχα και το έχω κι εγώ η ίδια ανάγκη. Την αίσθηση πως είναι κάποιος εκεί και με βλέπει. Πως δεν είμαι αόρατη.
Μπορεί όλα αυτά να σας ξενίζουν και να αναρωτιέστε πως είναι δυνατόν κάποιος να καταθέτει έτσι απλά, δίχως φίλτρο κάτι τόσο προσωπικό. Μπορεί και όχι. Δεν είναι, όμως, η δική μου ιστορία. Είναι η ιστορία του καθένα και της καθεμιάς από εμάς που θέλει αλλά δεν μπορεί να εκφραστεί. Που αισθάνεται ότι δεν είναι κανένας εκεί.
Θα κάνω λοιπόν κάτι στο όνομα όλων αυτών που δε μου είναι καθόλου εύκολο να κάνω. Θα σας ζητήσω κάτι. Θα σας ζητήσω να μοιραστείτε αυτό το άρθρο ή τη σελίδα με εκείνους που αισθάνεστε πως το έχουν ανάγκη. Που πιστεύετε πως έχουν κλειστεί στον εαυτό τους για τον Α ή Β λόγο. Που αισθάνεστε να υπάρχει γύρω τους κάτι απροσδιόριστα ανησυχητικό. Δείξτε τους πως δεν είναι αόρατοι, πως τους βλέπετε και είστε εκεί, πως δεν είναι μόνοι. Μην το προσπεράσετε έτσι, χωρίς δεύτερη σκέψη. Ίσως υπάρχει κάποιος δίπλα σας που ψάχνει απεγνωσμένα ένα χέρι να πιαστεί. Ίσως αυτό το χέρι να είναι το δικό σας.
Δε γεννηθήκαμε για να είμαστε μόνοι, ούτε είμαστε φτιαγμένοι για να επιβιώνουμε δίχως βοήθεια και υποστήριξη, ό,τι κι αν μας λένε, όσο κι αν αυτό θεωρείται λανθασμένα σύμβολο επιτυχίας και αναγνώρισης. Είμαστε εδώ για να ανήκουμε. Να χαιρόμαστε, να ζούμε και να πορευόμαστε μαζί.
Όπως και να έχει, για εκείνη τη δεύτερη σκέψη, σας ευχαριστώ.
Χρήσιμο; Μοιράσου το!
