Σε αυτό το επεισόδιο συζητάμε για το FOMO και τις μη ρεαλιστικές προσδοκίες που κάνουν τη ζωή σου δύσκολη, και τι μπορείς να κάνεις.
Ποιο είναι το ένα πράγμα που κάνεις εσύ, όχι κάποιος άλλος, και τεντώνει το νευρικό σου σύστημα;
Ποιο είναι αυτό το ένα πράγμα το οποίο το κάνεις πάρα πολύ τακτικά έως και καθημερινά και οδηγείς το να νιώθεις μια μόνιμη ένταση, μια μόνιμη πίεση, ένα μόνιμο στρες.
Έθεσα αυτή την ερώτηση την Κυριακή που πέρασε στο Growth Academy και πήρα ήδη κάποιες πάρα πολύ ενδιαφέρουσες απαντήσεις.
Μεταξύ αυτών αναφέρθηκαν λέξεις όπως η τελειομανία, όπως το να έχω υπερβολικό άγχος και αυτό να οδηγεί σε αδράνεια ή το να καθυστερώ να ολοκληρώσω αυτά που έχω να κάνω λόγω του άγχους και στην ουσία να κάνω σενάρια αρνητικά και πάει λέγοντας.
Και αναρωτιέμαι τώρα, εσύ που με ακούς αυτή τη στιγμή, τι από αυτά κάνεις ή ποια άλλα πράγματα κάνεις που τεντώνουν στην ουσία το νευρικό σου σύστημα και που θα μπορούσες ενδεχομένως να τα αλλάξεις.
Σε αυτό το επεισόδιο θα μιλήσουμε για κάποια από αυτά.
Θα αναφερθούμε στο ‘ζευγάρι της Αγίας Παρασκευής’, όπως το λέω, ή αν θέλεις ‘το ζευγάρι από τα Lidl’, το οποίο κάνει τη ζωή μας πάρα πολύ δύσκολη. Και ελπίζω να σε βοηθήσω να το σκεφτείς λίγο διαφορετικά και να αρχίσεις να κάνεις σημαντικές αλλαγές.
Γιατί η αλήθεια είναι ότι κάνουμε πράγματα καθημερινά τα οποία τεντώνουν το νευρικό μας σύστημα. Συνεχίζουμε να τα κάνουμε από συνήθεια και αυτό οδηγεί σε χρόνιο άγχος.
Χρειάζεται λοιπόν να το αλλάξουμε αυτό σιγά σιγά και θα δούμε στο επεισόδιο μερικά πάρα πολύ απλά πράγματα, μερικές πολύ απλές ερωτήσεις που μπορούν να μας βοηθήσουν να κάνουμε σημαντικές αλλαγές.
***
→ Μάθε για το online course “SMARTer: Μαθαίνω Έξυπνα”
ΠΡΟΤΕΙΝΟΜΕΝO ΕΠΟΜΕΝO ΕΠΕΙΣΟΔΙO
→ #19: Πώς μπορώ να έχω πάντα τον έλεγχο;
Και ένα άρθρο:
→ Προσδοκίες: Πώς να αντιμετωπίσεις την απογοήτευση
***
ΜΠΕΣ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ ΜΑΣ
→ Γίνε εδώ μέλος του Growth Academy
***
ΟΤΑΝ ΕΙΣΑΙ ΕΤΟΙΜΟΣ/Η
***
ΣΥΝΔΕΣΟΥ
Συνδέσου μαζί μου στο Instagram
Συνδέσου μαζί μου στο LinkedIn
***
ΔΕΙΞΕ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΣΟΥ
Άφησε ένα rating στο Apple Podcasts
Transcript
Ποιο είναι το ένα πράγμα που κάνεις εσύ, όχι κάποιος άλλος, και τεντώνει το νευρικό σου σύστημα;
Ποιο είναι αυτό το ένα πράγμα το οποίο το κάνεις πάρα πολύ τακτικά έως και καθημερινά και οδηγείς το να νιώθεις μια μόνιμη ένταση, μια μόνιμη πίεση, ένα μόνιμο στρες.
Έθεσα αυτή την ερώτηση την Κυριακή που πέρασε στο Growth Academy και πήρα ήδη κάποιες πάρα πολύ ενδιαφέρουσες απαντήσεις.
Μεταξύ αυτών αναφέρθηκαν λέξεις όπως η τελειομανία, όπως το να έχω υπερβολικό άγχος και αυτό να οδηγεί σε αδράνεια ή το να καθυστερώ να ολοκληρώσω αυτά που έχω να κάνω λόγω του άγχους και στην ουσία να κάνω σενάρια αρνητικά και πάει λέγοντας.
Και αναρωτιέμαι τώρα, εσύ που με ακούς αυτή τη στιγμή, τι από αυτά κάνεις ή ποια άλλα πράγματα κάνεις που τεντώνουν στην ουσία το νευρικό σου σύστημα και που θα μπορούσες ενδεχομένως να τα αλλάξεις.
Σε αυτό το επεισόδιο θα μιλήσουμε για κάποια από αυτά.
Θα αναφερθούμε στο ‘ζευγάρι της Αγίας Παρασκευής’, όπως το λέω, ή αν θέλεις ‘το ζευγάρι από τα Lidl’, το οποίο κάνει τη ζωή μας πάρα πολύ δύσκολη. Και ελπίζω να σε βοηθήσω να το σκεφτείς λίγο διαφορετικά και να αρχίσεις να κάνεις σημαντικές αλλαγές. 
Γιατί η αλήθεια είναι ότι κάνουμε πράγματα καθημερινά τα οποία τεντώνουν το νευρικό μας σύστημα. Συνεχίζουμε να τα κάνουμε από συνήθεια και αυτό οδηγεί σε χρόνιο άγχος.
Χρειάζεται λοιπόν να το αλλάξουμε αυτό σιγά σιγά και θα δούμε στο επεισόδιο μερικά πάρα πολύ απλά πράγματα, μερικές πολύ απλές ερωτήσεις που μπορούν να μας βοηθήσουν να κάνουμε σημαντικές αλλαγές.
Φύγαμε για το επεισόδιο.
[Intro]
Υπενθυμίζω λοιπόν την ερώτηση: ποιο είναι το ένα πράγμα που κάνεις, εσύ ξαναλέω, όχι κάποιος άλλος, και τεντώνει το νευρικό σου σύστημα;
Δυστυχώς, υπάρχουν πολλά πράγματα που κάνουμε από μέρα σε μέρα και ο κόσμος όπως είναι φτιαγμένος δεν μας βοηθά καθόλου σε αυτό, διότι έχουμε γύρω μας πολλή τεχνολογία, social media και όλα αυτά επιβαρύνουν την κατάσταση αντί να τη διευκολύνουν.
Πριν αρχίσω να λέω το του επεισοδίου, θέλω να σου διαβάσω ένα απόσπασμα από το αγαπημένο μου βιβλιαράκι “Tao Te Ching”, το οποίο το έχει γράψει ο Λαο Τζου ή τέλος πάντων ο φιλόσοφος που θεωρείται ότι υπήρξε και ονομάστηκε Λαο Τζου. Αν και λέγεται ότι μπορεί να έχει γραφτεί από πολλούς και διαφορετικούς συγγραφείς, τέλος πάντων αυτό δεν είναι θέμα αυτού του επεισοδίου.
Λοιπόν, το απόσπασμα το οποίο θέλω να σου διαβάσω είναι μέρος από το κομμάτι 8 και 9.
Ξεκινάει και λέει: «Το ανώτερο καλό είναι σαν το νερό που ωφελεί τα πάντα και δεν αντιδικεί με τίποτα».
Και λίγο πιο κάτω:
«Στη ζωή διάλεγε καλά που πατάς. Στη σκέψη μένε βαθιά στην καρδιά. Στις σχέσεις με άλλους να είσαι γενναιόδωρος. Στην ομιλία επίμενε στην αλήθεια. Στη διακυβέρνηση να είσαι οργανωμένος. Στη δουλειά βάζε τα δυνατά σου. Στη δράση να είσαι στην ώρα σου. Αν δεν ανταγωνίζεσαι κανέναν, κανένας δεν θα μπορέσει να σε ανταγωνιστεί».
Και το κομμάτι 9 κλείνει με την εξής φράση:
«Κάνε τη δουλειά σου και μετά ήσυχα απομακρύνσου».
Γιατί στα διαβάζω τώρα όλα αυτά; Πρώτα απ’ όλα γιατί αποτελούν μερικές από τις αγαπημένες μου παραγράφους μέσα από το “Tao Te Ching”. Και με παραπέμπει σε αυτό που λέω πάρα πολύ συχνά:
Ότι δεν χρειάζεται να κάνουμε περισσότερα. Χρειάζεται να κάνουμε λιγότερα, αλλά να τα κάνουμε καλύτερα.
Και το σκέφτομαι αυτό πολύ έντονα αυτές τις μέρες καθώς ετοιμάζω το course της μεταμάθησης, όπου δίνω έμφαση σε αυτό. Ακόμα και στη μάθηση έχουμε συνηθίσει να σκεφτόμαστε ότι χρειάζεται να διαβάζουμε περισσότερο, να κάνουμε περισσότερα και ότι αυτό θα είναι καλύτερο. Τελικά όμως γυρίζει πάντα μπούμερανγκ, γιατί περισσότερα δεν σημαίνει αυτόματα καλύτερα. Είναι λάθος τρόπος σκέψης. Περισσότερα σημαίνει ότι τεντώνει το νευρικό μας σύστημα. Προσπαθούμε να κάνουμε όσο περισσότερα μπορούμε, αυτό μας εξαντλεί. Και όταν αυτό που μας εξαντλεί το συνηθίζουμε, δεν μπορούμε και να αλλάξουμε κάτι.
Το θέμα είναι ότι κάνουμε καθημερινά πάρα πολλά πράγματα που τεντώνουν το νευρικό μας σύστημα. Είμαστε τελειομανείς και προσπαθούμε να κάνουμε όλο και περισσότερα και αυτό μας εξαντλεί.
Υπερβολικά πολλές ευθύνες, υπερβολική χρήση social media, ενοχές για την αναβλητικότητα, αίσθηση ανεπάρκειας – όλα αυτά δημιουργούν έναν φαύλο κύκλο.
Χρειάζεται να παρατηρούμε τι μας εξαντλεί, να εντοπίζουμε τις αιτίες και να κάνουμε μικρές αλλαγές για να χαλαρώσουμε το νευρικό μας σύστημα. Και βέβαια, να αναγνωρίσουμε το “ζευγάρι της Αγίας Παρασκευής” – το FOMO (Fear of Missing Out) σε συνδυασμό με τις προσδοκίες μας.
Ένας άλλος τίτλος που του δίνω είναι το ζευγάρι από τα Lidl.
Και είναι πάρα πολύ ενοχλητικό ζευγάρι. Ενοχλητικό σε βαθμό κακουργήματος.
Καταρχάς, το Fear of Missing Out, το FOMO δηλαδή, σε περίπτωση που δεν το γνωρίζεις, είναι εκείνη η πίεση που νιώθουμε, η εσωτερική πίεση, να είμαστε μέσα σ’ όλα, να είμαστε παντού, να κάνουμε τα πάντα, να τα προλάβουμε όλα, να διαβάσουμε κι άλλο, να κάνουμε κι εκείνο το σεμινάριο, να δούμε κι εκείνο το πόστ.
Και όλη αυτή η πίεση συσσωρευτικά δημιουργεί απίστευτο στρες στο μυαλό και στον οργανισμό μας.
Και από την άλλη έρχονται οι προσδοκίες, οι οποίες είτε είναι δικές μας, είτε είναι απ’ έξω και συχνά είναι υπερβολικές, δεν τις έχουμε βουτήξει λίγο στο ρεαλισμό να δούμε τι μπορώ όντως να κάνω και τι περνάει πραγματικά από το χέρι μου, τι βρίσκεται πραγματικά στη ζώνη ελέγχου μου, που είναι το τρίπτυχο σκέψη-συναίσθημα-συμπεριφορά.
Και επειδή λοιπόν είναι υπερβολικές οι προσδοκίες, συνδυάζονται και με το FOMO και νιώθουμε εμείς ότι χρειάζεται να γίνουμε ο Σούπερμαν και η Wonder Woman για να ανταπεξέλθουμε στη ζωή.
Δεν χρειάζεται ούτε να είμαστε μέσα σ’ όλα, ούτε να τα κάνουμε όλα τέλεια, ούτε να αντεπεξερχόμαστε διαρκώς σε παράλογες προσδοκίες που θέτουμε εμείς στον εαυτό μας ή έρχεται κάποιος άλλος και μας τις επιβάλλει.
Πώς όμως να μην έχεις FOMO, να μην αισθάνεσαι FOMO και να μην έχεις παράλογες προσδοκίες από τον εαυτό σου, όταν μονίμως βομβαρδίζεσαι από πράγματα τα οποία σε αναγκάζουν να συγκρίνεις τον εαυτό σου με άλλους και να νιώθεις ανεπαρκής; Είναι αδύνατον.
Το αντίδοτο στο FOMO λέγεται JOMO. Και ίσως αυτό είναι κάτι το οποίο μπορείς να αρχίσεις να εντάσεις στη ζωή σου. Το JOMO είναι ένα ακρωνύμιο που σημαίνει “Joy of Missing Out”, δηλαδή το να απολαμβάνουμε συνειδητά, το να χαιρόμαστε το να είμαστε στην απέξω, το να μη συμμετέχουμε σε όλα.
Και προσωπικά αυτό το έχω μετατρέψει σε μια φρασούλα που την έχω κολλημένη απέναντι από το γραφείο μου σε ένα post-it για να τη βλέπω και να τη θυμάμαι. Η φράση είναι “δεν θέλω να ξέρω”.
Δεν θέλω να ξέρω. Χαίρομαι να μην ξέρω. Χαίρομαι να μένω και λίγο στην απέξω. Δεν χρειάζεται να τα ξέρω όλα. Δεν χρειάζεται να βλέπω όλη μέρα ειδήσεις και να ξέρω ανα πάσα στιγμή τι συμβαίνει στον κόσμο. Τα σημαντικά μπορώ να πάω και να τα βρω μόνη μου. Μπορώ να μάθω τα νέα της χώρας, του πλανήτη, του τι συμβαίνει τέλος πάντων στον κόσμο, χωρίς να είμαι απαραίτητα μονίμως καλωδιωμένη ή συνδεδεμένη ή να έχω την τηλεόραση ανοιχτή.
Μπορώ να χαίρομαι με το να δημιουργώ χώρο για ηρεμία αντί να γεμίζω το πρόγραμμά μου υπερβολικά.
Μπορώ να κάνω τη διαχείριση του χρόνου μου, την οργάνωση του χρόνου μου με ένα τέτοιο σύστημα που να εντοπίζω ποια πράγματα αποτελούν πραγματικά προτεραιότητες και ποια όχι, έτσι ώστε να τα αφήνω απ’ έξω.
Και είναι ωραίο αυτό, γιατί αρχίζει να δημιουργεί ισορροπία και βοηθά το νευρικό μας σύστημα να χαλαρώνει τακτικά.
Δεν χρειάζεται να είμαστε συνέχεια στην πίεση. Δεν είναι υγιές το να είμαστε συνέχεια στην πίεση.
Η απλοποίηση επίσης είναι κάτι το οποίο βοηθάει πάρα πολύ.
Και η απλοποίηση δεν σημαίνει στέρηση. Σημαίνει το να έχουμε διαύγεια και να μπορούμε να συγκεντρωθούμε.
Έχω μιλήσει πάρα πολλές φορές για το essentialism. Στο Academy Book Club έχουμε διαβάσει το βιβλίο και έχουμε δουλέψει μαζί του και ο στόχος είναι να ξανασυζητήσουμε για το essentialism σαν έννοια, γιατί είναι κάτι πολύ βοηθητικό.
Είναι κάτι το οποίο μπορεί να μας βοηθήσει να ζούμε μια καλύτερη ζωή.
Το να εστιάζουμε λοιπόν μόνο σε εκείνο το οποίο είναι πραγματικά ουσιώδες.
Μόνο σε εκείνο το οποίο πραγματικά μας πηγαίνει πιο κοντά στον ιδανικό μελλοντικό μας εαυτό αντί να μας κρατάει πίσω και να μας εμποδίζει από το να είμαστε υγιείς, να σκεφτόμαστε καθαρά, να έχουμε καλή διάθεση, καλή ψυχολογία, καλές σχέσεις.
Πώς μπορούμε να περάσουμε στην απλοποίηση;
Στη δουλειά, μπορούμε να μειώσουμε τα περιττά meetings και τα tasks τα οποία ίσως και να μην χρειάζεται να γίνονται ή θα μπορούσε να τα κάνει κάποιος άλλος ή θα μπορούσαν ακόμα και να αυτοματοποιηθούν με τη βοήθεια της τεχνολογίας.
Γιατί η τεχνολογία είναι εργαλείο και έχει πολλά θετικά όταν την χρησιμοποιούμε όντως ως εργαλείο και δεν της επιτρέπουμε να μας διαφεντεύει.
Εμείς είμαστε το αφεντικό. Η τεχνολογία είναι για να μας βοηθήσει να κάνουμε τη ζωή μας πιο εύκολη.
Άρα λοιπόν, πώς μπορούμε να απλοποιήσουμε, να αυτοματοποιήσουμε, να σταματήσουμε πράγματα, τα οποία ενδεχομένως να μας τρώνε χρόνο, ενέργεια, προσοχή και τελικά να μην μας βοηθούν να προχωρήσουμε.
Στην καθημερινότητα μπορούμε να βάζουμε λιγότερα αντικείμενα στο πρόγραμμά μας, στο ίδιο μας το σπίτι, να έχουμε λιγότερη ακαταστασία εκεί που ζούμε.
Στις σχέσεις μπορούμε να εστιάσουμε σε ποιοτικό χρόνο με τους ανθρώπους μας. Όχι σε ποσότητα, αλλά σε ποιότητα, σε βάθος, σε καλές συζητήσεις, στο να κάνουμε ωραίες δραστηριότητες μαζί που τις απολαμβάνουμε και έπειτα τις συζητάμε.
Βρες λοιπόν ένα πράγμα το οποίο μπορείς να απλοποιήσεις αυτή την εβδομάδα και γενικά θα βοηθήσει να κάνεις την απλοποίηση κομμάτι της ταυτότητάς σου, το να γίνεις το άτομο που απλοποιεί, που προσπαθεί να βρει τον πιο απλό τρόπο για να γίνει κάτι.
Γιατί υπάρχει πάντα πιο απλός τρόπος και συνήθως ο πιο απλός είναι και ο καλύτερος τρόπος.
Φτάνει πια με όλη αυτή την τάση που έχουμε να προσπαθούμε να τα κάνουμε όλα με τον πιο δύσκολο τρόπο γιατί κάπως έτσι μάλλον αποδεικνύουμε την αξία μας.
Δεν είναι ο πιο δύσκολος τρόπος πάντα ο καλύτερος.
Ή μπορεί να είναι.
Το θέμα είναι να ψάχνουμε να βρούμε την απλότητα.
Γιατί αν δεν ψάχνουμε, σίγουρα δεν θα την βρούμε ποτέ.
Περισσότερα λοιπόν δεν σημαίνει καλύτερα. Είναι μύθος αυτό.
Νομίζουμε ότι όσο περισσότερα κάνουμε ή όσο περισσότερα έχουμε, τόσο καλύτερα θα είμαστε. Από πού προκύπτει αυτό όμως;
Θα επανέλθω στο Τάο Τε Τσινγκ και θα σου διαβάσω άλλο ένα απόσπασμα που δεν διάβασα νωρίτερα.
Γράφει: το να γεμίζεις ώσπου να ξεχειλίσεις δεν είναι τόσο καλό όσο το να σταματήσεις την κατάλληλη στιγμή. Αν ακονήσεις πολύ μια λεπίδα, κάνεις την αιχμή να αστομώσει. Αν μαζέψεις στο σπίτι πολλούς θησαυρούς, δεν θα μπορείς να το υπερασπιστείς. Συγκεντρώνεις αγαθά, αποκτάς αξιώματα, δείχνεις περήφανος, πολύ σύντομα η καταστροφή σε γονατίζει.
Και χρησιμοποιεί βαρύγδουπες λέξεις, δεν μπορώ να πω. Γράφτηκε όμως και το 500 π.Χ.
Όμως, μαθαίνουμε να σκεφτόμαστε ότι όσο περισσότερα κάνουμε και όσο περισσότερο γεμίζουμε το κύπελό μας, τόσο το καλύτερο. Τόσο καλύτερη θα είναι η ζωή μας.
Θα πω ότι εδώ χρειάζεται κάθε άνθρωπος να έχει τη σχετική αυτογνωσία και να ξέρει μέχρι πού θέλει να πάει.
Πού είναι, πού σταματά αυτό το αρκετό; Πότε τα πράγματα είναι αρκετά;
Η σοφία κρύβεται στο να εντοπίσουμε αυτό το σημείο και να είμαστε ευχαριστημένοι μαζί του, να ξέρουμε πού να σταματήσουμε.
Να ξέρουμε μέχρι πού μπορούμε να φτάσουμε, ποιες είναι οι ικανότητές μας και πότε ήρθε η ώρα να σταματήσουμε.
Γιατί δεν χρειάζεται να κάνουμε τα πάντα. Δεν χρειάζεται ούτε ο Σούπερμαν ή η Wonder Woman να γίνουμε, ούτε να κυνηγάμε την ουρά μας.
Γιατί το να προσπαθούμε υπερβολικά οδηγεί σε κόπωση, οδηγεί σε burnout, οδηγεί στο αίσθημα της έλλειψης ικανοποίησης, γιατί πάντα μα πάντα ψάχνουμε το επόμενο και το επόμενο και το επόμενο.
Μειώνει τη δημιουργικότητά μας, μας κάνει διαρκώς να αισθανόμαστε ότι δεν είμαστε αρκετοί, ότι δεν είμαστε αρκετά καλοί. Και τελικά, πού καταλήγει όλο αυτό;
Σκέψου λοιπόν την εξής ερώτηση: ποιο είναι το ένα πράγμα, το πιο απλό, το πιο εύκολο που μπορείς να μειώσεις ή να εγκαταλείψεις τώρα, να το σταματήσεις για να αρχίσεις να ξαναβρίσκεις ισορροπία;
Και είχαμε ξαναδεί και πιο παλιά την ερώτηση «Τα θέλω αυτά που κάνω;» που είναι πάρα πολύ απλή ερώτηση, αλλά πίστεψέ με, αν αρχίσεις να την απαντάς στο journal σου τακτικά, θα αρχίσεις να παίρνεις απαντήσεις που θα σε ξεβολέψουν και να σου δείξουν ότι τελικά ίσως αυτά που κάνεις να μην είναι αυτά που πραγματικά θέλεις.
Ίσως να είναι άλλα πράγματα εκείνα που θέλεις ή να είναι λιγότερα ή να είναι τα ίδια, αλλά σε μικρότερη συχνότητα.
Δεν ξέρω τι μπορεί να ισχύει για σένα. Αυτό που ξέρω σίγουρα όμως είναι ότι αν δεν αρχίσεις να θέτεις το ερώτημα, δεν θα αρχίσεις να βρίσκεις και τις δικές σου προσωπικές απαντήσεις.
Και τελικά έτσι ανακαλύπτουμε πού σταματάμε εμείς και πού ξεκινούν οι άλλοι.
Μέσα από τέτοιου τύπου ερωτήσεις που μας βοηθούν να κάνουμε ενδοσκόπηση και να δούμε πού είναι τα δικά μας σύνορα, πού είναι τα όριά μας.
Άρα λοιπόν, τι είπαμε μέχρι εδώ;
Έθεσα το ερώτημα, το οποίο αξίζει να το πάρεις, να το επεξεργαστείς, ακόμα και να κάνεις journaling γύρω από αυτό.
Το ερώτημα λοιπόν: ποιο είναι το ένα πράγμα που κάνεις – ξαναλέω, εσύ, όχι κάποιος άλλος – και τεντώνει το νευρικό σου σύστημα;
Υπέροχη ερώτηση. Και μπορεί να σε βοηθήσει να βρεις πράγματα τα οποία χρειάζεται να αλλάξουν.
Μετά μιλήσαμε για το ζευγάρι της Αγίας Παρασκευής ή το ζευγάρι από τα Lidl, που είναι ο φόβος μην τυχόν και μείνουμε στην απέξω, σε συνδυασμό με τις προσδοκίες μας.
Και σκέψου τώρα να μπαίνεις σε μια κατάσταση, π.χ. να γνωρίζεις κάποιον και να σου αρέσει αυτός ο κάποιος και οι προσδοκίες σου να εκτινάσσονται στα ύψη.
Να αρχίσεις να κάνεις διάφορα σενάρια: πού θα καταλήξει η σχέση, πώς θα προχωρήσει, να οραματίζεσαι μια ιδανική σχέση και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο.
Και από εκεί που τον άνθρωπο τον έχεις δει μία φορά στη ζωή σου και έχετε μιλήσει όλο κι όλο δύο ώρες, ξαφνικά εσύ έχεις κάνει ένα σενάριο επιστημονικής φαντασίας που δεν ξέρουμε αν θα μπορέσει ποτέ να εξελιχθεί.
Το σίγουρο είναι ότι αυτό σου δημιουργεί απαιτήσεις από τον εαυτό σου και από το άλλο άτομο.
Και αυτές οι απαιτήσεις, αυτές οι μη ρεαλιστικές προσδοκίες, σε εμποδίζουν από το να γνωρίσεις το άλλο άτομο πραγματικά. Σε εμποδίζουν από το να είσαι ο πραγματικός σου εαυτός.
Και σε εμποδίζουν από το να αξιολογήσεις την ίδια την κατάσταση στο εδώ και τώρα. Να δεις τελικά: «Αυτό το άτομο είναι αυτό που θέλω;»
Γιατί είναι άλλο να ερωτευτείς κάποιον που έχεις φανταστεί και άλλο να ερωτευτείς αυτό που είναι.
Το ίδιο συμβαίνει με οποιαδήποτε κατάσταση στη ζωή: στη δουλειά, στις φιλίες, παντού. Έχουμε προσδοκίες που ξεπερνούν την πραγματικότητα. Αυτές οι προσδοκίες μάς προγραμματίζουν, κι έτσι αρχίζουμε να βλέπουμε τον κόσμο μέσα από ροζ γυαλιά. Και αυτά τα ροζ γυαλιά τελικά μας απογοητεύουν.
Anyway, σε αφήνω να το επεξεργαστείς. Τέλος, μιλήσαμε για τη δύναμη της απλοποίησης και το ότι το περισσότερο δεν σημαίνει αυτόματα καλύτερο.
Και τα δύο είναι πράγματα τα οποία νομίζω ότι ειδικά στην εποχή μας αποτελούν όλο και μεγαλύτερη ανάγκη.
Επειδή δυστυχώς βομβαρδιζόμαστε συνέχεια από υπερβολικές πληροφορίες, από fake news, από καινούρια εργαλεία που κυκλοφορούν. Και μπαίνουμε κι εμείς σε αυτό το τρυπάκι να χρησιμοποιούμε μια δεκαπενταριά διαφορετικά τεχνολογικά εργαλεία, ενώ δεν χρειάζεται. Δεν χρειαζόμαστε τόσο πολλά πράγματα.
Χρειαζόμαστε λίγα και καλά. Και πάνω απ’ όλα, χρειάζεται να μάθουμε να αξιοποιούμε το ίδιο το μυαλό μας καλύτερα.
Στο Meta-Learning αυτό κάνουμε. Μαθαίνουμε πώς να μαθαίνουμε και να απομνημονεύουμε και πώς να αξιοποιούμε τις δυνατότητες που έχει ήδη το μυαλό μας εφόσον γνωρίζουμε τι δουλεύει καλύτερα και τι συνεργάζεται μαζί του καλύτερα.
Και πίστεψέ με, δεν έχει να κάνει με τεχνολογίες όλο αυτό. Έχει να κάνει με την τεχνολογία, την προεγκατεστημένη με την οποία γεννηθήκαμε.
Γιατί αν δεν χρησιμοποιούμε, δεν αξιοποιούμε πρώτα απ’ όλα αυτήν κατά το δυνατόν καλύτερα, τότε όλες οι υπόλοιπες τεχνολογίες είναι δωροάδωρο. Και αντί να μας βοηθούν και να ενισχύουν αυτό που ήδη έχουμε, το μειώνουν, το κάνουν λιγότερο.
Οδηγούν στο να συγκεντρωνόμαστε χειρότερα. Οδηγούν στο να μην μπορούμε να θυμόμαστε. Οδηγούν στο να έχουμε μόνιμα στρες και άγχος και μόνιμα ένα τσιτωμένο νευρικό σύστημα. Δεν μας βοηθούν, οπότε είναι καλύτερα να μάθουμε να απλοποιούμε και να εστιάζουμε σε λιγότερα αλλά καλύτερα παρά να πιεζόμαστε για να γίνουμε κάτι που δεν είμαστε ή να κάνουμε τους άλλους κάτι που δεν είναι.
Ελπίζω να μην σου έκαψα το μυαλό, ήθελα να τα μοιραστώ όλα αυτά γιατί θεωρώ πως είναι πάρα πολύ σημαντικά.
Εκείνο που θα σου προτείνω σε αυτό το σημείο είναι να γραφτείς στο newsletter μου. Από εκεί μοιράζομαι τέτοιες σκέψεις, μοιράζομαι πρακτικές, μοιράζομαι ερωτήματα, μοιράζομαι υλικό το οποίο μπορεί να βοηθήσει, βιβλία τα οποία εκτιμώ πολύ όπως το *Touted Sink* και άλλα. Και έχουμε αυτή την ευκαιρία να επικοινωνήσουμε σε ένα επίπεδο λιγότερο επιβαρυντικό.
Ωραία και τα social media, μ’ αρέσει να μοιράζομαι πράγματα από εκεί, αλλά δεν είναι το ίδιο με το να διαβάσεις ένα email το οποίο γράφτηκε με πολύ αγάπη και φροντίδα για σένα και μπορείς να το πάρεις, να το απολαύσεις, να το σκεφτείς, να το επεξεργαστείς χωρίς να βομβαρδίζεσαι από άσχετα post και άσχετες πληροφορίες γύρω-γύρω.
Επίσης, έχεις τον νου σου ότι στις 14 του μήνα θα ανοίξουν επίσημα οι εγγραφές για το online course *Smarter, μαθαίνω έξυπνα*. Τις ημέρες που θα προηγηθούν όμως, δηλαδή την εβδομάδα από τις 9 μέχρι τις 13 Φεβρουαρίου, για την περίπτωση που ακούς το επεισόδιο την εβδομάδα που κυκλοφόρησε, θα κάνω δύο δωρεάν μαθήματα τα οποία θα ανακοινωθούν μέσα από το newsletter. Έχω λοιπόν στο νου σου ότι μέσα από το newsletter πρώτα και πάνω απ’ όλα θα ανακοινωθούν αυτά τα δωρεάν μαθήματα.
Προτείνω να τα παρακολουθήσεις γιατί θα μοιραστώ από εκεί τεχνικές μεταμάθησης και απομνημόνευσης που θα σε βοηθήσουν και όλες αυτές οι τεχνικές είναι πράγματα τα οποία διδάσκω και στο ίδιο το course το οποίο ανοίγει τις πόρτες του στις 14 Φεβρουαρίου.
Ο μόνος σίγουρος τρόπος λοιπόν για να μην χάσεις καμία ενημέρωση είναι να γραφτείς στο newsletter από το [phyllisgabriel.com/news](https://phyllisgabriel.com/news).
Εάν ακούς αυτό το επεισόδιο μεταγενέστερα, λυπάμαι πολύ που δεν πρόλαβες τα live μαθήματα. Μπορείς όμως και πάλι να ενημερωθείς για το πρόγραμμα *Smarter* από τη σελίδα μου.
Και κάπου εδώ τελειώσαμε. Αν σου άρεσε αυτό το επεισόδιο, μοιράσου το με κάποιον που αγαπάς. Μου κάνεις έτσι το καλύτερο κομπλιμέντο που υπάρχει για τη δουλειά μου και συγχρόνως με βοηθάς να βοηθήσω ακόμα περισσότερους ανθρώπους.
Στις σημειώσεις του επεισοδίου θα βρεις και όλα τα links που ανέφερα αν δεν θέλεις να ψάχνεις. Και σίγουρα θα βρεις και ένα προτεινόμενο επόμενο επεισόδιο για να συνεχίσεις να ακούς.
Και κάνε και ένα review με όσα αστέρια θέλεις στην πλατφόρμα που ακούς το podcast. Δεν κοστίζει τίποτα και βοηθάει την εκπομπή άπειρα.
Μέχρι την επόμενη φορά θυμήσου: υπάρχει πάντα καλύτερος τρόπος και είμαστε εδώ για να τον βρούμε μαζί. Γεια χαρά!