Άτιμο πράγμα η έμπνευση. Όταν την έχεις πρέπει να την εκμεταλλευτείς και όταν σου λείπει δεν ξέρεις τι να κάνεις για να έρθει.
Είναι όπως όλα εκείνα τα πράγματα που αποζητάμε στη ζωή γιατί δε μπορούμε να τα έχουμε πάντα. Αν δε μάθει κανείς όμως να τα εκτιμάει όλα αυτά όταν τα έχει, τότε χάνεται το νόημα τους. Αν παραδείγματος χάριν δεν εκτιμά κανείς την ομορφιά που υπάρχει στη ζωή του και θεωρεί δεδομένο πως θα υπάρχει πάντα, θα έρθει μια μέρα που θα συνειδητοποιήσει πως την έχασε δίχως να την έχει απολαύσει σε όλο της το μεγαλείο.
Και είναι ένα μόνο πράγμα εκείνο που μας επιτρέπει να χαρούμε όλα εκείνα που αξίζουν στη ζωή. Η ευγνωμοσύνη. Γιατί αν δεν αισθάνεσαι ευγνωμοσύνη, φίλε μου, και μόνο για το θαύμα του να ξυπνάς κάθε πρωί, τίποτα δεν έχει νόημα, ακόμα κι αν έχεις πραγματοποιήσει όλα σου τα όνειρα και ζεις μια παραμυθένια ζωή.
Αν δεν αισθάνεσαι ευγνώμων για τους ανθρώπους που έχεις στη ζωή σου και σε αγαπούν, για το φαγητό που έχεις την τύχη να τρως κάθε μέρα, για το γεγονός ότι έχεις πόδια και μπορείς να περπατάς και για όλα εκείνα τα πράγματα που θεωρούνται από πολλούς δεδομένα χωρίς να είναι, τότε δε ζεις πραγματικά.
Χωρίς ευγνωμοσύνη δεν είσαι ταπεινός, δεν αναγνωρίζεις τις μικρές λεπτομέρειες που κάνουν τη διαφορά, δε χαμογελάς με την ψυχή σου ακόμα κι όταν οι άλλοι δε βρίσκουν το λόγο, δεν αναγνωρίζεις τα μαθήματα που σου δίνει η ζωή, δεν εξελίσσεσαι.
Η ευγνωμοσύνη είναι εκείνη που κάνει τους ανθρώπους αυτόφωτους, τους δίνει λάμψη, τους ομορφαίνει. Είναι εκείνη που μπορεί να κάνει ευτυχισμένους ακόμα και τους λιγότερο τυχερούς, να δώσει νόημα και να απαλύνει τον πόνο.
Χωρίς αυτήν ό,τι κι αν κάνεις θα είσαι λίγος. Όχι τόσο στα μάτια των άλλων, αλλά στα δικά σου.
Με ή χωρίς έμπνευση, λοιπόν. Να λες ευχαριστώ. Αυτό μετράει.
