Όταν κάνετε σεξ σας αρκούν πέντε λεπτά; (Ναι. Μόλις έκανα αυτή την ερώτηση δημόσια. Ξεπεράστε το!) Υποθέτω και ελπίζω πως η απάντηση που θα δώσετε όλοι θα είναι αρνητική και έχω τους λόγους μου που ρωτάω, θα καταλάβετε παρακάτω.
Ονόμασα το άρθρο “Δίαιτα της Αγάπης” χρησιμοποιώντας τον όρο “Δίαιτα” συνειδητά, παρ’όλο που δεν μου αρέσει να χρησιμοποιώ αυτήν τη λέξη γιατί, παρά την ταυτόσημη της έννοια με τον όρο “διατροφή”, έχει ταυτιστεί αδίκως στο μυαλό των περισσότερων ανθρώπων με κάτι τρομερό, επίπονο και κουραστικό που κάνουμε για ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα για να χάσουμε βάρος. Δίαιτα και διατροφή σημαίνουν το ίδιο πράγμα και σίγουρα όλοι αυτοί οι δυσάρεστοι συνειρμοί που έχουν καθιερωθεί στο συλλογικό μας υποσυνείδητο πρέπει κάποια στιγμή να θεματοποιηθούν και να αλλάξουν θετικόστροφα. Τέλος πάντων! Δεν είναι αυτό το θέμα μου.
Πάμε στο δεύτερο κομμάτι του τίτλου. Το άρθρο λέγεται “Δίαιτα της Αγάπης” και όχι, δεν πρόκειται για τη φίλη μου την Αγάπη που έκανε κάποια δίαιτα και μου την έδωσε να την κάνω κι εγώ. Ούτε πρόκειται για κάποιον χίπικο τρόπο προσέγγισης βάσει του οποίου θα σας προτείνω να τα αφήσετε όλα πίσω σας, να ζήσετε σε κοινόβιο και να τρέφεστε μόνο με αγάπη και λαχανικά μιλώντας για την απεραντοσύνη του σύμπαντος. Ούτε φυσικά πρόκειται για καμιά δίαιτα- αστραπή που θα σας κάνει να χάσετε 5 κιλά σε μία εβδομάδα.
Επέλεξα αυτόν τον τίτλο επειδή συνειδητοποίησα πως πρέπει να αλλάξει η προσεγγισή μας σε σχέση με τις δίαιτες και τον τρόπο ζωής μας και πως αυτή η αλλαγή προσέγγισης θα πρέπει να είναι μόνιμη και κατανοητή για όλους. Μάλλον, για να είμαι ειλικρινής, συνειδητοποίησα πως έχει αλλάξει η δική μου προσέγγιση απέναντι σε ό,τι αφορά τη διατροφή μου και το σώμα μου και μαζί της άλλαξα κι εγώ και άρχισε να αλλάζει και το σώμα μου.
Αν έχετε παρακολουθήσει λίγο τα άρθρα μου θα γνωρίζετε ήδη πως πέρασα πολλά “διατροφικά στάδια” και αντιμετώπισα μια αρκετά διαταραγμένη σχέση με το φαγητό. Η σχέση μου μαζί του ήταν πάντα δύσκολη και αποτελούσε για μένα πάντα το μέσο με το οποίο εκδηλώνονταν όλα εκείνα που δεν μπορούσα να εκφράσω διαφορετικά. Στην προσπάθεια να χάσω βάρος δοκίμασα πολλά ανεπιτυχώς ή με μερική επιτυχία, δίχως ποτέ το αποτέλεσμα να είναι μόνιμο. Είχα κάκιστη αυτοεικόνα και αν κάποιος άλλος άνθρωπος μου μιλούσε και μου φερόταν ποτέ όπως φερόμουν εγώ στον εαυτό μου σίγουρα θα το είχε φάει το ξύλο του… Και δεν είμαι βίαιος άνθρωπος.
Άλλαξε λοιπόν η δική μου προσέγγιση και θεώρησα αυτήν την αλλαγή δώρο και αυτό το δώρο θέλω να το μοιραστώ. Δεν πρόκειται να κάτσω να σας πω ότι πρέπει να αγαπάτε τον εαυτό σας και άλλα τέτοια γλυκανάλατα και σαχλά. Αυτό εννοείται. Το θέμα είναι πως οι περισσότεροι από εμάς έχουμε ξεχάσει ή δεν συνειδητοποιούμε με ποιον τρόπο μπορούμε να το κάνουμε. Λέμε πως τον αγαπάμε, αλλά ταυτόχρονα είμαστε ο πιο αυστηρός κριτής του, τον υποτιμάμε διαρκώς και τον συγκρίνουμε με άλλους, λες και θα μπορούσε να είναι ή να γίνει κάτι άλλο από αυτό που είναι. Λες και μέσα από όλον αυτόν τον αρνητισμό θα μπορέσει να προοδεύσει και να γίνει καλύτερος.
Η Δίαιτα της Αγάπης, λοιπόν, κατ’εμέ, έχει μερικά πολύ βασικά συστατικά τα οποία θα αναλύσω αντίστοιχα στο παρόν και στα προσεχή άρθρα.
Επανέρχομαι, λοιπόν, στο αρχικό μου ερώτημα:
Όταν κάνετε σεξ σας αρκούν πέντε λεπτά; Στην περίπτωση που κάποιος σας αφιερώσει μόνο πέντε λεπτά δεν δυσανασχετείτε; Δεν θέλετε να του πετάξετε ότι βρείτε πρόχειρο στο κεφάλι; Δεν το αντιλαμβάνεστε σαν απόρριψη; Και τι γίνεται στην περίπτωση του ύπνου; Σας αρκούν πέντε λεπτά για να ξεκουραστείτε, να ονειρετευτείτε και να ξυπνήσετε αναζωογονημένοι και έτοιμοι για μια καινούρια μέρα;
Πιστεύω πως πολλοί από εσάς έχετε ήδη καταλάβει πού το πάω. Τα παραπάνω αποτελούν σύμφωνα με τον Abraham H. Maslow (1908 – 1970) δύο από τις συνολικά επτά βασικές ανθρώπινες ανάγκες, οι οποίες είναι η αναπνοή, η στέγη, το νερό, το σεξ, η τροφή, ο ύπνος και η απέκκριση. Αυτά είναι τα επτά πράγματα που πρέπει να έχουμε λυμένα, ώστε να μπορέσουμε να εξελιχθούμε σε ανώτερα επίπεδα πολιτισμού.
Τι σχέση έχει λοιπόν η Αγάπη με το αν είναι αρκετά τα πέντε λεπτά στο σεξ και αν ο ύπνος σας είναι αρκετά αναζωογονητικός; Είναι πολύ απλό. Η σύνδεση μεταξύ τους είναι ο Χρόνος.
Θεωρώ πως τα πράγματα είναι – ή θα έπρεπε έστω να είναι – απλά:
- Όταν αγαπάς κάποιον του αφιερώνεις χρόνο, δεν τον ξεπετάς για να κάνεις κάτι άλλο.
- Όταν αγαπάς κάποιον είσαι εκεί γι’αυτόν, τον ακούς και ασχολείσαι μαζί του, του δίνεις όλη σου την προσοχή και τον φροντίζεις.
- Όταν αγαπάς κάποιον θέλεις να είναι χαρούμενος και να σου χαμογελάει.
Όλα αυτά απαιτούν χρόνο και δεν μπορεί κανείς να τα κάνει βιαστικά γιατί δεν προλαβαίνει. Δεν μπορεί να αναπνεύσει, να κοιμηθεί, να φάει, να πιει νερό, να ζεσταθεί, να κοιμηθεί ή ακόμα και να αφοδεύσει βιαστικά. Όλα αυτά απαιτούν χρόνο για να γίνουν σωστά και ο χρόνος αυτός σημαίνει αγάπη και αφοσίωση απέναντι στους άλλους και στον εαυτό μας.
Παρόλ’αυτά επιμένουμε να τρώμε βιαστικά. Μία από τις βασικές μας ανάγκες (ή και περισσότερες από αυτές) αντιμετωπίζεται από τους περισσότερους από εμάς σαν αγγαρεία, σαν κάτι που πρέπει απλά να γίνει ή που δεν πρέπει να γίνει. Η ειρωνία είναι όμως πως όλοι λέμε ότι αγαπάμε το φαγητό, αλλά δεν του δίνουμε τη δέουσα προσοχή. Τρώμε λες και πάτησε κάποιος το κουμπί fast forward x24, βλέποντας παράλληλη τηλεόραση, τσεκάροντας το facebook ή κάνοντας χίλια δυο άλλα πράγματα παράλληλα, δίχως να συνειδητοποιούμε πολλές φορές καν πόσο έχουμε φάει, αν μασήσαμε τις μπουκιές μας ή αν έστω απολαύσαμε έστω και μία από αυτές.
Κάποιοι ίσως να θυμάστε τον Καμπαμαρού και την ταχύτητα με την οποία έτρωγε. Μόνο που εκείνος έκανε κάτι σωστά: είχε την προσοχή του στραμμένη σε εκείνο που αγαπούσε τόσο πολύ, το φαγητό.
Δεν λέω κάτι καινούριο. Πόσες φορές δεν σας έχει πει η μητέρα σας ή κάποιος άλλος να μην τρώτε βιαστικά το φαγητό σας γιατί θα “βαρυστομαχιάσετε”; Η έκφραση δεν είναι τυχαία. Πράγματι το φαγητό μας κάθεται βαρύ όταν τρώμε βιαστικά γιατί το σώμα μας δεν ξέρει από πού του ήρθε, δεν κατάλαβε καν τι έγινε, δεν το απόλαυσε και το υποσυνείδητο μήνυμα που πέρασε είναι ότι δεν το νοιαζόμαστε και δεν είναι σημαντικό για εμάς. Πού είναι η Αγάπη σε όλο αυτό;
Όταν άρχισα, λοιπόν, να τρώω αργά, να μασάω καλά τις μπουκιές μου και να έχω την προσοχή μου στραμμένη μόνο στο φαγητό μου, πιστέψτε με, άλλαξαν αυτόματα οι ποσότητες, το αίσθημα κορεσμού και το ποσοστό ευχαρίστησης. Άρχισα να καταλαβαίνω επιτέλους πότε πεινάω πραγματικά και πότε θέλω να σταματήσω να τρώω χωρίς πολλά πολλά. Το πιο σημαντικό που άλλαξε όμως είναι η στάση μου απέναντι στο φαγητό, γιατί κατάλαβα επιτέλους πως είναι ένας τρόπος να δείχνω καθημερινά στον εαυτό μου πόσο τον νοιάζομαι και τον αγαπάω και όχι ένα μέσο αυτοτιμωρίας.
Η φράση που μας έλεγαν όταν ήμασταν μικροί “όταν τρώνε δε μιλάνε και το φαγητό κοιτάνε” δεν ήταν ούτε αυτή τυχαία, έκρυβε μέσα της όλη τη σοφία που έρχεται ο Χρόνος να μας μεταδόσει. Η ώρα του φαγητού θα έπρεπε να είναι ιερή, ένα είδος τελετουργικού ξεκούρασης, απόλαυσης και περισυλλογής και όχι αγγαρεία. Το σώμα μας είναι σοφό, ξέρει πολύ καλύτερα από εμάς τι θέλει και τι δε θέλει. Απαιτείται όμως συναίσθηση για να το ακούσουμε και η συναίσθηση έχει ως προαπαιτούμενο τον Χρόνο.
Ξαναρωτάω, λοιπόν: είναι αρκετά πέντε λεπτά; 😉
Βιβλιογραφία:
- Maslow, Abraham H. (1954), Motivation and Personality, Harper & Row,Publishers
- David, Marc (2005), The Slow Down Diet, eating for pleasure, energy and weight loss, Vermont, Rochester: Healing Arts Press
- Moon, Madelyn (2015), The Perfection Myth, How to Break Free From the Dogmatic Chains of Health and Dieting, Archangel Ink
