Κάπου εκεί έξω υπάρχει ένα παιδί. Ίσως να το γνωρίζεις. Είναι συνήθως σιωπηλό και δεν κάνει εύκολα φίλους. Περνάει την ώρα του ζωγραφίζοντας και δεν του αρέσει να προκαλεί την προσοχή των άλλων. Άλλωστε, τι έχει να πει ή να δείξει; Είναι ένα απλό παιδί˙ η ιστορία του δεν αξίζει να ακουστεί.
Τα μάτια του έχουν δει πολλά και η φαντασία του πλάθει διαρκώς σενάρια, μα δε τολμά να πει όσα φαντάζεται και εκείνα που ξέρει είναι μυστικά των άλλων˙ με τι θράσος να ανακατευτεί; Άσε που τα περισσότερα από αυτά δεν τα καταλαβαίνει.
Τις λίγες φορές που μίλησε βρήκε τον μπελά του. Κάποιος το μάλωσε, του είπε πως δεν είναι η θέση του να ανακατεύεται με υποθέσεις των μεγάλων, πως είναι απλά παιδί.
Έτσι έμαθε πως τα παιδιά δεν πρέπει να μιλάνε, πως ο λόγος τους δεν έχει σημασία και πως όσα φαντάζεται, καλό είναι να τα κρατά για τον εαυτό του. Άλλωστε, οι μεγάλοι δεν καταλαβαίνουν και το χειρότερο από όλα είναι πως δεν πιστεύουν.
Κάπου μέσα του έχει μια υποψία πως ίσως οι μεγάλοι να φοβούνται. Ίσως να μη θέλουν να ακούσουν και να εφευρίσκουν δικαιολογίες, αλλά πώς να το αποδείξει; Είναι “απλά παιδί” όπως λένε.
Μεγαλώνοντας χάνει σιγά σιγά τις μαγικές του ικανότητες. Η φαντασία του υποχωρεί, μετατρέπεται σε κάτι άλλο, πιο στέρεο, λιγότερο φανταχτερό και ζωντανό. Σταματά να ζωγραφίζει γιατί δεν έχει πια χρόνο για δραστηριότητες “δευτερευούσης σημασίας”. Μελετάει για το σχολείο, έπειτα για το πανεπιστήμιο και, μέσα σε όλα αυτά, όλος εκείνος ο κόσμος που κάποτε κατοικούσε μετατρέπεται σε μια μακρινή γκρίζα ανάμνηση.
Κάποιες φορές κάτι μέσα του του λέει να ζωγραφίσει.
Δεν το κάνει. Καταπιέζει την παρόρμηση γιατί θεωρεί πως δεν έχει τίποτα να πει. Άλλωστε, όσες φορές ζωγράφισε δεν ήταν το ίδιο όπως τότε. Πώς να ανταγωνιστεί εκείνον τον παλιό εαυτό που έβλεπε παντού γύρω του χρώματα και έπλαθε ιστορίες;
Δεν είναι όμως που μεγάλωσε. Είναι που μεγαλώνοντας έπαψε να πιστεύει, κι ήταν αυτή η μεγαλύτερη απώλεια από όλες.
[ABTM id=2176]