Γιατί μας ενδιαφέρει τόσο πολύ η γνώμη των άλλων, ακόμη κι όταν αυτοί οι άλλοι είναι παντελώς άγνωστοι; Γιατί κάνουμε ή δεν κάνουμε πράγματα με κριτήριο τον τρόπο που θα αντιδράσουν οι άλλοι; Γιατί μας καίει τόσο πολύ αυτό που οι άλλοι σκέφτονται;
Ανεξάρτητα από την αιτία, το σίγουρο είναι πως υπάρχουν φορές στις ζωές όλων μας που οι γνώμες των άλλων καθορίζουν τις πράξεις μας και τον τρόπο ζωής μας.
Μην παρεξηγηθώ. Δεν είναι κακό το να εμπιστεύεται κανείς τους κοντινούς του ανθρώπους και να ζητά τη γνώμη τους. Ίσα ίσα. Το πρόβλημα ξεκινά όταν μας νοιάζει περισσότερο η γνώμη του “κόσμου” απ’ ότι το δικό μας καλό και οι δικές μας ανάγκες από φόβο μη μας κακολογήσουν, παρεξηγήσουν, κοροϊδέψουν, απορρίψουν και όλα αυτά τα τρομακτικά. Κι από φόβο δεν κάνουμε αυτά που θέλουμε πραγματικά, αλλά εκείνα που οι άλλοι θέλουν ή έστω νομίζουμε ότι θέλουν.
Πώς το διαχειρίζεται αυτό κανείς και αρχίζει να γίνεται αυτό που είναι και όχι εκείνο που οι άλλοι θέλουν;
Πιστεύω πως υπάρχει τρόπος και μπορεί κανείς να τον αναλύσει σε μερικά απλά βήματα. Είστε έτοιμοι;
Τα σχόλια που κάνει κανείς σε βάρος σας τις περισσότερες φορές δεν αφορούν στην πραγματικότητα εσάς αλλά τον ίδιο.
Ακούγεται αντιφατικό αλλά δεν είναι. Καθένας από εμάς κρίνει τους άλλους σύμφωνα με τα δικά του πιστεύω και προβάλλει στους άλλους τις δικές του ανασφάλειες. Μου πήρε χρόνια για να συνειδητοποιήσω πως τελικά όλη η αρνητικότητα που μπορεί να έβγαζε κάποιος απέναντί μου δεν είχε να κάνει με μένα, αλλά με τον ίδιο και πως όλο αυτό ήταν ένας αντικατοπτρισμός της δικής του ψυχής με αφορμή τη δική μου ζωή.
Είναι θλιβερό το γεγονός πως κάποιοι άνθρωποι προτιμούν να κάνουν χειρότερη τη ζωή των άλλων από το να βελτιώσουν τη δική τους. Αν όμως αρχίσετε να απομονώνετε σχόλια και πράξεις, να μην τα παίρνετε προσωπικά και να τα αναλύεται σαν τρίτος, θα δείτε πως δεν αξίζει να ασχολείστε και πως θα αρχίσει να γίνεται πολύ εύκολο το να εντοπίζετε και να αποβάλλετε τοξικούς ανθρώπους και τοξικές καταστάσεις από τη ζωή σας.
Τίποτα δεν είναι πιο σημαντικό από το να είναι κανείς ειλικρινής και αληθινός απέναντι στον εαυτό του.
Είμαστε όλοι διαφορετικοί και οφείλουμε να βρούμε εκείνα που μας ενδιαφέρουν πραγματικά και να ζούμε για αυτά. Το να αναλωνόμαστε στην προσπάθεια να ικανοποιήσουμε τα θέλω και τις ανάγκες των άλλων σε βάρος των δικών μας ονείρων δεν θα μας φέρει ποτέ την ευτυχία.
Αξίζει να ρισκάρει κανείς για τη δική του ευτυχία, να κάψει πίσω του όλες τις γέφυρες και να εκτεθεί. Κάπου εκεί βρίσκεται και η αληθινή ελευθερία. Όταν βρει κανείς την αλήθεια του, ό,τι κι αν κάνει το κάνει με αξιοπρέπεια, αγάπη και σεβασμό. Και σίγουρα αρχίζει να κοιμάται καλύτερα και πιο ήσυχα τις νύχτες.
Η ζωή είναι μία, είναι τώρα και δεν έχει κουμπάκι undo ή delete.
Τι να πω τώρα; Πως θα πεθάνουμε όλοι μια μέρα και πως δεν αξίζει να μη ζούμε σήμερα; Αυτό θα πω και θα πάω παρακάτω.
Αν φανταστεί και αποφασίσει κανείς ποιο είναι το χειρότερο πράγμα που μπορεί να πάθει αν κάνει αυτό που θέλει και μετά επιδιώξει να το πάθει, το πιθανότερο είναι να καταλήξει κάπου που δεν περίμενε και να μην πάθει καν αυτό που φοβόταν αρχικά.
Ξαναδιαβάστε το όσες φορές θέλετε. Δε μπορούσα να το θέσω πιο απλά. Οι φόβοι μας είναι ο καλύτερος οδηγός όταν βρισκόμαστε σε αδιέξοδο. Εκείνα που φοβόμαστε κρύβουν ταυτόχρονα εκείνα που πραγματικά θέλουμε να κάνουμε. Τι πιο σοφό, λοιπόν, από το να τα αντιμετωπίσουμε κατάματα; Μια από τις καλύτερες ασκήσεις που μπορείτε να κάνετε είναι το να αποζητάτε συνειδητά σαν απάντηση το “όχι”, να θέλετε να σας απαντούν αρνητικά. Θα εκπλαγείτε από το πόσα “ναι” θα συγκεντρώσετε. Τα “όχι” συνήθως ζουν μέσα στο μυαλό μας και πεθαίνουν μόλις περάσουν το φράγμα των λέξεων.
Αν αναλογιστεί και καταλήξει κανείς σε εκείνα τα λίγα που είναι τελικά τα πιο σημαντικά στη ζωή του, τα πράγματα θα γίνουν πιο απλά και η ζωή του λιγότερο αγχωτική και πιο όμορφη.
Πόσες φορές δεν έχουμε πιάσει τον εαυτό μας να αγχώνετε, να σκάει και να εκνευρίζεται για πράγματα ήσσονος σημασίας; Πράγματα που στην ουσία δεν μας ενδιαφέρουν πραγματικά και δεν συνδράμουν ούτε στο ελάχιστο στο να είμαστε καλά και να ζούμε τη ζωή που θέλουμε.
Αυτά που μας μας συμβαίνουν είναι τόσο σημαντικά όσο εμείς τους επιτρέπουμε να γίνονται.
Αν καθόμαστε και σπαταλάμε ενέργεια στα αρνητικά που μας συμβαίνουν, θα είμαστε πάντα εξαντλημένοι και δεν θα έχουμε ενέργεια για τίποτα. Αν πάλι διοχετεύσουμε όλη αυτήν την ενέργεια στα καλά και σε εκείνα που θέλουμε να επιτύχουμε ο κόσμος μας θα αλλάξει. Τόσο απλά.
Είναι οξύμωρο αν το σκεφτεί κανείς, αλλά οι ίδιοι φόβοι και οι ανασφάλειες που μας κρατάνε πίσω μπορούν να γίνουν εφαλτήριο για την αλλαγή που αποζητάμε και δεν έρχεται.
Ίσως τελικά να μας ενδιαφέρουν οι γνώμες των άλλων γιατί κάπου μέσα μας φοβόμαστε ότι συμφωνούμε μαζί τους. Ίσως πάλι όχι. Το σίγουρο είναι πως για να γίνουμε αυτό που πραγματικά είμαστε θα πρέπει να σχηματίσουμε τη δική μας άποψη και να είμαστε έτοιμοι να κάνουμε ό,τι χρειαστεί, ακόμη κι όταν δεν υπάρχει εκεί κανένας άλλος να μας χειροκροτήσει.
[ABTM id=2176]