Δεν υπάρχει καλύτερη δικαιολογία. Θέλεις αυτό που κάνεις να αγγίξει την τελειότητα, να μην υπάρχει κανένα ψεγάδι, καμία ευκαιρία για τους άλλους να δουν τις αδυναμίες σου, τις ελλείψεις, τα κενά.
Ένα κομμάτι σου υποστηρίζει πως είναι έτοιμο, ένα άλλο πως χρειάζεται ακόμα πολλή δουλειά.
Συνεχίζεις ή σταματάς εντελώς. Αναβάλλεις το έργο, τη συνεργασία, το όνειρο.
Η τελειομανία είναι η καλύτερη δικαιολογία για να μην κάνεις εκείνο που θέλει πραγματικά η ψυχή σου. Είναι ο μεγαλύτερος εχθρός σου.
Λες στο εαυτό σου πως δεν είσαι ακόμα έτοιμος και κάνεις μεγαλύτερο κακό απ’ όσο φαντάζεσαι. Αυτή η αναβλητικότητα είναι που σε κάνει να πιστεύεις όλο και λιγότερο στον εαυτό σου, γιατί στην πραγματικότητα είναι κάτι πολύ βαθύτερο εκείνο που σε κρατάει πίσω. Βαθιά μέσα σου το ξέρεις.
Η τελειομανία και η αναβλητικότητα ανήκουν μαζί. Εκείνο που τις τρέφει και τρέφεται συγχρόνως από αυτές είναι ο φόβος.
Αν όμως δεν κάνεις πρώτα εκείνο που θέλεις, δε θα έχεις ποτέ την ευκαιρία να βελτιωθείς. Αν δεν εκτεθείς, δε θα μάθεις ποτέ πως υπάρχουν εκείνοι που εκτιμούν όσα κάνεις, παρά τις ατέλειες. Πως ίσως εκείνες οι ατέλειες είναι αυτό που καθιστά το έργο σου μοναδικό.
Ίσως αν αφεθείς σε όσα είσαι και δώσεις στον κόσμο εκείνα που του χρωστάς, να πάρεις και το μάθημα που σου χρωστάει ο κόσμος: πως τα δώρα που σου δόθηκαν δε σου ανήκουν.
Σε κάθε περίπτωση η επιλογή είναι δική σου.