Όλα όσα ξέρω τα έμαθα από άλλους. Και είμαι τυχερή γιατί είχα καλούς δασκάλους.
Είμαστε όλοι τυχεροί. Γιατί όλοι έχουμε καλούς δασκάλους.
Μου πήρε χρόνια να αντιληφθώ πως τους δασκάλους μας τους επιλέγουμε οι ίδιοι. Όπως επιλέγουμε και τα μαθήματα που θα πάρουμε από αυτούς. Δάσκαλος μου είναι η μητέρα μου, μια πολύ καλή φίλη, μια εμπαθής συνάδελφος, ένας αξιαγάπητος αδέσποτος σκύλος, ο πλάτανος στην πλατεία ενός χωριού, ένας καλός συγγραφέας, ένας κακός καθηγητής. Δάσκαλος είναι ένας άνθρωπος που ξέρει κι έχει ζήσει κάτι διαφορετικό από εμένα, είναι μια κατάσταση, ένα γεγονός. Δάσκαλος είναι οτιδήποτε στη ζωή, αρκεί να επιλέξω εγώ να το δω έτσι.
Ξεχνάμε, δυστυχώς, πώς να είμαστε μαθητές. Θεωρούμε ότι τα ξέρουμε όλα. Μόνο που ήρθαμε σε αυτήν τη ζωή για να μάθουμε να ζούμε και αυτό δε γίνεται φορώντας παρωπίδες.
Το κακό με τις παρωπίδες είναι πως, όχι απλά τυφλώνουν, αλλά μας μεταμορφώνουν σε κάτι άλλο από εκείνο που είμαστε. Οι παρωπίδες μας στερούν τον σημαντικότερό μας ρόλο, εκείνον του μαθητή και μας βάζουν σε έναν άλλο, εκείνον του θύματος. Γιατί όταν δεν βλέπεις τα πάντα γύρω σου σαν μάθημα, το μόνο που σου μένει είναι το να τα δεις σαν τιμωρία ή ακόμα χειρότερα, να γίνεις θύτης ο ίδιος για να αμυνθείς. Πόσα θύματα δεν έχουμε μαζευτεί;
Τα πράγματα, όμως δε συμβαίνουν ΣΕ σένα, συμβαίνουν ΓΙΑ σένα.
Ένα άλλο κακό του να μη λειτουργείς σαν μαθητής είναι το ότι παύεις να λες “ευχαριστώ”. Γιατί να ευχαριστήσεις τον οποιονδήποτε και το οτιδήποτε αφού σε επέλεξε για να σε τιμωρήσει; Για να σε έχει μια ζωή να βασανίζεσαι και να μη μπορείς να σηκώσεις κεφάλι;
Εκείνοι όμως που δε λένε ποτέ ευχαριστώ είναι κι εκείνοι που δε δίνουν ποτέ και τίποτα πίσω. Είναι εκείνοι που αισθάνονται πως δικαιούνται να έχουν ό,τι έχουν ή ό,τι θέλουν και πως οι υπόλοιποι είναι εκεί για τους το στερήσουν. Ξεχνούν όμως πως οι καλύτεροι μαθητές είναι εκείνοι που συνεργάζονται και ξέρουν να μοιράζονται. Ξεχνούν πως εκείνοι είναι που προοδεύουν και πηγαίνουν μπροστά, είναι και εκείνοι που μαθαίνουν με χαρά κάθε καινούριο μάθημα, το μεταδίδουν και πηγαίνουν στο επόμενο. Είναι οι αγαπημένοι των δασκάλων τους και των συμμαθητών τους και έχουν πάντα βοήθεια όταν τη χρειαστούν γιατί είναι πάντα έτοιμοι να την παρέχουν, αλλά και να τη ζητήσουν.
Εκείνοι που δε λένε ευχαριστώ αισθάνονται πως είναι αυθεντίες. Πολλές φορές θα ενστερνιστούν τη γνώση και το φως άλλων, θα τα κάνουν δικά τους δίχως ενοχές ή δισταγμό. Είναι άσχημο πράγμα όμως να νιώθεις ότι είσαι απάτη. Όσο κι αν έχεις πείσει τον εαυτό σου για το αντίθετο, πάντα θα υποφέρεις και αυτό γιατί, ακόμα κι αν δεν καταφέρει να σε καταλάβει κανείς, θα υπάρχει πάντα ένα άτομο στη ζωή σου που θα γνωρίζει πολύ καλά πως δεν είσαι αυτόφωτος˙ εσύ. Το κακό με τους ετερόφωτους ανθρώπους όμως είναι πως κάποια μέρα σβήνει το φως και το μόνο που μένει είναι το κενό και το σκοτάδι.
Είμαστε όλοι τυχεροί. Γιατί όλοι έχουμε καλούς δασκάλους.
Για να είναι κανείς καλός μαθητής, όμως, χρειάζεται ανοιχτό μυαλό και ένστικτο. Ανοιχτό μυαλό για να δεχτεί ότι δεν ξέρει και ένστικτο για να αναγνωρίσει το καλό από το κακό μάθημα, το θετικό από το αρνητικό πρότυπο.
Ο καλός μαθητής είναι συγχρόνως και καλός δάσκαλος. Μπορεί να καθοδηγήσει επειδή αφήνεται να καθοδηγηθεί.
Πιστεύω πως δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από ένα κλειστό μυαλό που αρνείται πεισματικά να μάθει ή από έναν άνθρωπο που δε λέει ποτέ ευχαριστώ. Είναι σα να πηγαίνει κανείς σε ένα σπίτι ως καλεσμένος, να τρώει, να κοιμάται, να κάνει ό,τι θέλει, να βλάπτει τους οικοδεσπότες του και να φεύγει έχοντας πάρει μαζί του μερικά από τα πιο πολύτιμά τους αγαθά, έτσι απλά, επειδή μπορεί. Κι όμως, πολλοί μπερδευόμαστε και νομίζουμε πως η ζωή μας ανήκει, πως δεν είμαστε απλά καλεσμένοι για λίγο και πως έχουμε δικαίωμα να την κάνουμε ό,τι θέλουμε βλάπτοντας τους άλλους, στερώντας τους τη χαρά.
Η αλήθεια είναι πως η ζωή είναι πολύ μικρή και είναι αδύνατον να τα μάθουμε όλα μόνοι μας. Μπορούμε όμως να μάθουμε από τους άλλους, να βρούμε μέντορες να μας καθοδηγήσουν, να πάρουμε λίγη από τη σοφία τους και να δούμε τον κόσμο μέσα από τα δικά τους μάτια.
Κανείς δε γεννήθηκε για να είναι μόνος και αυτή η ατέρμων ανάγκη για γνώση μας έφερε ως εδώ που είμαστε σήμερα. Είναι λοιπόν τουλάχιστον ιεροσυλία και ύβρις απέναντι στην ίδια μας τη φύση να αρνούμαστε να διδαχθούμε και να γίνουμε καλύτεροι. Είναι αδικία σε βάρος των άλλων και το μόνο που καταφέρνουμε έτσι δεν είναι απλά να μένουμε ίδιοι, αλλά να γινόμαστε χειρότεροι, καθώς ό,τι μένει στάσιμο στη φύση μαραίνεται ή ρημάζει.
Ας μάθουμε λοιπόν από την ίδια τη φύση. Σας το είπα και πριν˙ όλα όσα ξέρω τα έμαθα από άλλους και είμαι τυχερή γιατί είχα καλούς δασκάλους.
Είμαστε όλοι τυχεροί. Έχουμε όλοι καλούς δασκάλους.
Χρήσιμο; Μοιράσου το!
