Είχα πριν λίγες μέρες μια συζήτηση με τα κορίτσια από το Knit2Lead – και όχι, δεν θα σας πω τι είναι αυτό, να το ψάξετε μόνοι σας – και ένα από τα θέματα που μας απασχόλησε αρκετά είναι το γεγονός ότι θεωρείται ταμπού το ότι μπορεί ένας άνθρωπος να παίρνει χαρά και να αισθάνεται καλά όταν προσφέρει και βοηθάει άλλους ανθρώπους.
Με προβληματίζει τρομερά το γεγονός ότι πιστεύουμε πως είναι κακό να το παραδεχτούμε και να δείξουμε πόσο χαρούμενους μας κάνει η προσφορά στον συνάνθρωπο μην τυχόν και θεωρηθούμε εγωιστές ή πιστέψουν οι άλλοι πως έχουμε κάποιον απώτερο σκοπό και ίσως όχι και τόσο ευγενή κίνητρα. Με προβληματίζει ακόμα περισσότερο το γεγονός ότι δεν θεωρείται ταμπού το να βρίσεις τον ταμεία στην τράπεζα ή στο σουπερμάρκετ και ίσως ακόμα και να σε χειροκροτήσουν γι’ αυτό. Δεν θεωρείται ταμπού το να φερόμαστε γαϊδουρινά στους γύρω μας, αλλά για κάποιον λόγο θα πρέπει να κρύβω τη χαρά που αισθάνομαι όταν καταφέρω να κάνω τη μέρα έστω ενός ανθρώπου καλύτερη, λες και είναι ντροπή το να απλώνεις το χέρι και να βοηθάς.
Έχουμε στρεβλά πρότυπα και αντεστραμμένες αξίες και μας λείπει η διάθεση για να αλλάξουμε. Το κακό όμως δεν είναι αυτό. Το κακό είναι που ειδικά εκείνοι οι άνθρωποι που θα έπρεπε να αποτελέσουν έμπνευση ώστε να αλλάξουν τα πρότυπα και να αρχίσουμε όλοι να βλέπουμε τα πράγματα αλλιώς αισθάνονται πως πρέπει να παραμείνουν αφανείς ήρωες και να μη μιλούν οι ίδιοι για εκείνα που καταφέρνουν να κάνουν ώστε να αλλάξει ο κόσμος λίγο προς το καλύτερο. Φοβούνται πως θα εισπράξουν κακή κριτική, θα θεωρηθούν υπερόπτες και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο. Αισθάνονται τύψεις επειδή νιώθουν καλά με τον εαυτό τους, πράγμα που για μένα είναι το υπερμέγιστο παράδοξο, τη στιγμή που υπάρχουν τόσοι άλλοι που φέρονται άσχημα χωρίς καν να παίξει το βλέφαρό τους.
Όχι. Δεν είναι έτσι τα πράγματα. Τις καλές πράξεις και δράσεις οφείλουμε να τις γιορτάζουμε σε κάθε ευκαιρία κι ας σημαίνει αυτό πως είμαστε εγωιστές και κοιτάμε μόνο πώς θα γίνει να αισθανθούμε εμείς οι ίδιοι καλά. Αν είναι έτσι, τότε δύο από τους μεγαλύτερους εγωιστές του πλανήτη ήταν ο Μαχάτμα Γκάντι και ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ. Αν είναι έτσι, ας γινόμαστε καθίκια, δεν πειράζει.
Καλύτερα σε αυτό το κλαμπ, παρά στο άλλο της απραξίας και της άρνησης. Άλλωστε, σε όποιο από τα δύο κι αν μπεις, την κριτική δεν την αποφεύγεις. Ας φροντίσουμε τουλάχιστον να αποβάλλουμε τις προκαταλήψεις και τα ταμπού και να παραδεχτούμε πως περνάμε κι εμείς καλά με αυτά που κάνουμε. Ίσως σιγά-σιγά τα αποβάλλουν και οι άλλοι. Ίσως ακόμα να αρχίσουν και τα μέλη του κλαμπ να αυξάνονται με μεγαλύτερη ταχύτητα.
Εγώ θα συνεχίσω να ελπίζω. Άλλωστε, έχω πολλούς λόγους και γνωρίζω συνεχώς ακόμα περισσότερους από κοντά.
