Το προηγούμενο άρθρο είχε θέμα το ρόλο του Χρόνου και κατά πόσο μπορεί να επηρρεάσει τη σχέση μας με το φαγητό. Σίγουρα όποιος δοκιμάσει έστω και μια φορά να αφιερώσει στο μεσημεριανό του αντί για πέντε είκοσιπέντε λεπτά θα με θυμηθεί. Ποιο είναι όμως το δεύτερο συστατικό της Δίαιτας της Αγάπης;
Σίγουρα, όντας παιδιά, θα είχατε ακούσει κάποια στιγμή τη φράση “μην παίζεις με το φαγητό σου”. Σε αυτό το σημείο όμως έχω μία ένσταση.
Γιατί να μην παίξω με το φαγητό μου; Γιατί να πρέπει να κάθομαι πάνω από ένα πιάτο σοβαρή και μετρημένη και να τρώω σα να συμμετέχω σε συνεδριάση του Eurogroup;
Αφού οτιδήποτε αφορά τις βασικές μας ανάγκες έχει στόχο να μας ανακουφίσει και να μας προκαλέσει ευχαρίστηση, δεν θα έπρεπε να μας κάνει συγχρόνως χαρούμενους; Δεν εννοώ φυσικά πως πρέπει να αφήσουμε κάτω τα μαχαιροπήρουνα και να το ρίξουμε στον φαγητοπόλεμο. (Τουλάχιστον όχι κάθε μέρα… 😉 )
“Παιχνίδι” μπορεί να σημαίνει μια καινούρια και πολύχρωμη συνταγή που θα σας φτιάξει τη διάθεση, το να χρησιμοποιήσετε καινούρια υλικά ή το να κάνετε ατμόσφαιρα ανάβοντας κεριά, βάζοντας την αγαπημένη σας μουσική κτλ.
Για τον καθένα μπορεί να σημαίνει κάτι διαφορετικό, ο απώτερος σκοπός είναι να δώσετε στον εαυτό σας την ευκαιρία να ξεφύγει από την καθημερινότητα και τη ρουτίνα και να χαμογελάσετε. 🙂
Πόσες φορές το κάνετε αυτό μέσα στην ημέρα; Πόσες φορές φροντίζετε συνειδητά να δώσετε στον εαυτό σας μικρές χαρές για να μπορέσετε να πάρετε δυνάμεις, ώστε να συνεχίσετε να ασχολείστε με τις υποχρεώσεις σας;
Το να ζούμε, να τρώμε, να κοιμόμαστε σα να είμαστε στον αυτόματο πιλότο δημιουργεί στο μυαλό και το σώμα μας κενά που πρέπει σε κάποια φάση και με κάποιον τρόπο να καλυφθούν. Αυτό για κάποιον μπορεί να σημαίνει ότι θα το ρίξει στο πολύ φαϊ, για άλλον ότι θα καπνίσει πολύ ή θα πιει. Η χαλάρωση και η απόλαυση δεν είναι πολυτέλειες, είναι ανάγκες, και η ώρα του φαγητού είναι η ιδανική ευκαιρία να τις παρέχουμε στον εαυτό μας.
Η Χαρά, λοιπόν, είναι το δεύτερο συστατικό της Δίαιτας της Αγάπης. Σε συνδυασμό με τον Χρόνο είναι το καλύτερο αγχολυτικό και δίνει στον εγκέφαλό μας την ευκαρία να κάνει κάτι που, με τους σημερινούς ρυθμούς διαβίωσης, δεν έχει συχνά την ευκαρία να κάνει: να χαλαρώσει και να συμμετάσχει στη διαδικασία της πέψης.
Βλέπετε, υπάρχει κάτι που λέγεται εγκεφαλική φάση της πέψης και είναι εξίσου σημαντικό με την γαστρική και εντερική φάση που ακολουθούν. Μάλιστα, σύμφωνα με το βίντεο που παραθέτω από το αγαπημένο μου Institute for the Psychology of Eating, αποτελεί το 30% με 40% της όλης διαδικασίας, πράγμα που πρακτικά σημαίνει πως όταν την παρακάμπτουμε ο μεταβολισμός μας λειτουργεί σε ποσοστό 60% με 70% μόνο!
Είναι σημαντικό, λοιπόν, να τρώνε μαζί με εμάς και οι αισθήσεις μας για να μπορούμε να λειτουργούμε σωστά και η Χαρά είναι κάτι που δε μπορεί κανείς να βιώσει αλλιώς. Για να χαρεί κανείς πρέπει να είναι παρών, να βλέπει, να αισθάνεται, να μυρίζει το φαγητό του και όχι να το καταπίνει αμάσητο. Πέραν τούτου κάνει τη ζωή πιο όμορφη και πολύχρωμη.
Χαρά είναι να αγαπάς, να γελάς με την καρδιά σου, να δίνεσαι, να παίζεις και να ονειρεύεσαι. Χαρά είναι να εκφράζεσαι ελεύθερα και να νιώθεις πάντα παιδί. Χαρά είναι να κινείσαι, να χορεύεις και να χαμογελάς. Χαρά είναι το να δίνεις στον εαυτό σου εκείνα που χρειάζεται για να λειτουργήσει στο 100%.
Χαρείτε, λοιπόν, το φαγητό σας και τη ζωή! Ο μεταβολισμός σας θα σας ευγνωμονεί. 😉
Βιβλιογραφία:
- David, Marc (2005), The Slow Down Diet, eating for pleasure, energy and weight loss, Vermont, Rochester: Healing Arts Press
- Giduck, Sharon A., Theattre, Rose M. & Kare, Morley R. Cephalic Reflexes: Their Role in Digestion and Possible Roles in Absorption and Metabolism. The Journal of Nutrition
