Η ανάπτυξη, τόσο σε προσωπικό όσο και σε επαγγελματικό επίπεδο είναι κάτι που απασχολεί πολλούς και πολλές από εμάς. Και πράγματι, επενδύουμε σε αυτήν – κάθε ένας με τον δικό του τρόπο.
Άλλοτε μέσα από το να διαβάζουμε βιβλία και άλλοτε ακούγοντας podcasts ή παρακολουθώντας σεμινάρια. Συχνά όμως δεν βλέπουμε την ανάπτυξη που θα θέλαμε να δούμε. Κάποιες φορές τα πράγματα παραμένουν ίδια και άλλες προχωρούν πολύ αργά.
Τι συμβαίνει στην πραγματικότητα;
Πέρασε σχεδόν ένας χρόνος από τότε που ανακοινώσαμε ότι το The Brain Hacking Academy σταματά τη λειτουργία του. Νωρίτερα, μάλιστα, άκουγα το ανάλογο επεισόδιο και συγκινήθηκα πολύ.
Έπειτα, μπήκα σε διαδικασία ανασκόπησης.
Σκέφτηκα τη Φύλλις τον Αύγουστο του ‘22 και πόσο πελαγωμένη ήταν μπροστά στις αλλαγές που έπρεπε να διαχειριστεί. Μετά αναλογίστηκα πόσο αυτό έχει αλλάξει στο σήμερα και πόσο ήρεμη νιώθω.
Η αλήθεια είναι ότι άλλαξαν πάρα πολλά πράγματα στη δουλειά μου. Και αυτό κατ’ επέκταση επηρέασε και τους άλλους τομείς.
Από το rebranding που χρειάστηκε να κάνω, στη σελίδα μου που χρειάστηκε να στηθεί από την αρχή και το καινούριο podcast, έως το Growth Academy και τα προγράμματά μου που τα αποφάσισα προσεκτικά και τα δημιούργησα με πολύ μεράκι και προσοχή.
Πράγματι, άλλαξαν πάρα πολλά πράγματα και είχα δύσκολη χρονιά. Δύσκολη με την καλή έννοια. Εκείνη της πρόκλησης που σε βοηθά να μεγαλώσεις, να αναπτυχθείς, να γνωρίσεις (και να εκτιμήσεις) τον εαυτό σου από την αρχή.
Και μέσα σ’ όλα είχα την ανάπτυξη που ήθελα να έχω. Χρειάστηκε όμως να κάνω μέρος της φιλοσοφίας και της ταυτότητάς μου κάτι απαραίτητο που δεν συζητάμε αρκετά:
Την ικανότητα να κάνω let go. Να αφήνω πίσω εκείνα που δεν με εξυπηρετούν πια, ακόμα κι αν φαίνονται καλά στα χαρτιά.
Αυτή όμως είναι και η μεγαλύτερη πρόκληση της ανάπτυξης
Το να αποδεχτείς ότι αυτά που σε έφεραν εδώ που είσαι σήμερα, δεν θα σε πάνε παραπέρα.
Πολλοί/ές από εμάς κολλάμε στο καλό. Φυσικά αυτό είναι απολύτως φυσιολογικό, ειδικά αν αυτό το ‘καλό’ είναι και εκείνο που το ίδιο μας το περιβάλλον επικροτεί. Πώς λες στους άλλους ότι αυτό που που εκείνοι θεωρούν καλό και αρκετό, έχει πάψει να είναι αρκετό για σένα; Πώς προχωράς, όταν δυσκολεύεσαι να πείσεις τον ίδιο σου τον εαυτό να το αφήσει πίσω;
Από τη μία είναι τα συναισθήματα που μας εμποδίζουν και από τον άλλη το sunk cost fallacy. Δηλαδή η τάση μας να αρνούμαστε να εγκαταλείψουμε μια δουλειά, μια σχέση, μια στρατηγική, μια απόφαση που πήραμε στο παρελθόν, επειδή έχουμε επενδύσει πολύ χρόνο, ενέργεια, προσπάθεια, ή χρήματα σε αυτήν.
Ακόμα κι αν ξέρουμε πως το να την αφήσουμε πίσω θα μας ωφελήσει και θα δημιουργήσει χώρο για κάτι καλύτερο.
Πρόσθεσε σε αυτό την κοινωνική πίεση και την ανάγκη για αποδοχή από τους άλλους, σε συνδυασμό με την ψυχολογική μας ανάγκη τού να μας αντιλαμβάνονται οι άλλοι (και εμείς τον εαυτό μας) ως συνεπείς. Αυτό ίσως αφορά κάποια απόφαση που πήραμε 10 χρόνια πριν και δεν τολμάμε να αλλάξουμε – ακόμα κι αν έχουμε αλλάξει γνώμη. Μπορεί όμως να αφορά κάποια συμπεριφορά ή στάση ζωής που είχαμε πάντα και τώρα φοβόμαστε ότι θα μας κρίνουν αν δείξουμε κάτι άλλο.
Πώς πηγαίνεις κόντρα σε όλα αυτά και αφήνεις πίσω το καλό για το καλύτερο;
Ειδικά αν δεν είναι ξεκάθαρα τα επόμενά σου βήματα;
Τι φέρνει πραγματική ανάπτυξη
Δεν μπορώ να σου δώσω απάντηση για τη δική σου ζωή. Εκείνο που μπορώ να κάνω είναι να μοιραστώ μαζί σου συμπεράσματα από τη δική μου εμπειρία.
Για να έχεις πραγματική ανάπτυξη στη ζωή σου, υπάρχουν δύο προϋποθέσεις:
- Να ξέρεις τι κάνεις και γιατί το κάνεις.
- Να είσαι διατεθειμένος/η να αφήσεις πίσω εκείνα που δεν σε εξυπηρετούν πια. Ακόμα και τα καλά.
Το πρώτο είναι βασική προϋπόθεση για μία ευτυχισμένη ζωή και ταυτόχρονα για μία επιτυχημένη καριέρα. Άλλωστε, όταν κινείσαι με ταχύτητα προς μία κατεύθυνση που μάλλον δεν θέλεις να πας, το πιθανότερο είναι ότι θα καταλήξεις πολύ γρήγορα κάπου που δεν θα θέλεις να βρίσκεσαι. Και άντε να γυρίσεις πίσω μετά…
Το δεύτερο όμως είναι η μεγαλύτερη πρόκληση. Επειδή σε ψυχολογικό επίπεδο ο πόνος τού να χάσουμε κάτι που έχουμε είναι πολύ πιο δυνατός από το να κερδίσουμε κάτι που δεν είχαμε ποτέ. Και αυτός ο πόνος είναι ικανός να μας κρατά δέσμιους ακόμα και καταστάσεων ή σχέσεων που αναγνωρίζουμε ότι μας βλάπτουν.
Πρόσθεσε και τον φόβο μπροστά στο άγνωστο στην εξίσωση και έχεις την απόλυτη συνταγή για στασιμότητα και έλλειψη προοπτικής…
Όμως, στη ζωή, όσο υπάρχει εξέλιξη απαιτείται η μετάβαση σε άλλους ρόλους. Απαιτείται το να αλλάζεις τον τρόπο που σκέφτεσαι και δρας. Κάθε ‘πίστα’ της ζωής έχει τις δικές της απαιτήσεις, και είναι αδύνατον να την κατακτήσεις με τον τρόπο σκέψης που φέρνεις από κάποια προηγούμενη.
Αν δεν επιλέξεις να αφήσεις πίσω πράγματα, πώς θα μπορέσεις να εστιάσεις 100% σε εκείνα τα λίγα που οδηγούν σε πραγματική ανάπτυξη;
Αυτό στο οποίο δίνουμε το 100% της προσοχής μας πάντα αναπτύσσεται και ανθίζει. Το θέμα είναι ότι για πολλούς ανθρώπους το να εστιάσουν 100% δεν είναι ρεαλιστικό, επειδή ασχολούνται με υπερβολικά πολλά πράγματα.
Αν όμως έχεις ήδη καταβάλλει μεγάλη προσπάθεια και δεν βλέπεις να αλλάζουν και πολύ τα πράγματα, τότε μάλλον χρειάζεται να αρχίσεις να σκέφτεσαι διαφορετικά. Αφαιρετικά, θα έλεγα.
Το πιο δύσκολο στάδιο της ανάπτυξης
Ναι, είναι δύσκολο να αφήσεις πίσω αυτό που πιστεύεις ότι είσαι. Η πραγματική μεταμόρφωση όμως, το λεγόμενο transformation που οδηγεί σε 10x ανάπτυξη, έρχεται μόνο με το να δεχτείς να αλλάξεις. Να δεις τον εαυτό σου ως work in progress (εργασία σε εξέλιξη) και όχι ως κάτι τελεσίδικο και αμετακίνητο.
Το πιο δύσκολο στάδιο στην ανάπτυξή μας είναι τα σημεία στα οποία καλούμαστε να αφήσουμε ένα κομμάτι μας πίσω. Ίσως αυτό είναι και το στάδιο στο οποίο κολλάμε οι περισσότεροι/ες για αρκετό καιρό.
Αν, όμως, βλέπουμε ότι συνεχίζουμε να λύνουμε τα ίδια προβλήματα ξανά και ξανά, κάτι κάνουμε λάθος.
Θα σε αφήσω λοιπόν σε αυτό το σημείο με δύο απλές – αλλά όχι εύκολες – ερωτήσεις. Και ελπίζω οι απαντήσεις τους να σε ταρακουνήσουν αρκετά, ώστε να κάνεις εκείνο το level up στην καινούρια ‘πίστα’ που σε περιμένει:
- Τι είναι αυτό που, αν το άφηνες πίσω (ακόμα και αν οι άλλοι διαφωνούν κάθετα μαζί σου), ξέρεις ότι θα δημιουργούσε χώρο και χρόνο στη ζωή σου για να έχεις την ανάπτυξη που θέλεις σε έναν χρόνο από τώρα;
- Ποιο είναι το κόστος ευκαιρίας του να μην το τολμάς;
Ξέρω, ξέρω… Κάνω δύσκολες ερωτήσεις. Το ότι είσαι εδώ όμως σημαίνει ότι δεν ψάχνεις εύκολες λύσεις.
Άλλωστε, όπως και να το κάνουμε, εύκολες λύσεις δεν υπάρχουν. Ειδικά στην προσωπική ανάπτυξη που απαιτεί το θάρρος για βαθιά αυτογνωσία.
