Έχω θυμώσει πάρα πολύ με τον εαυτό μου τελευταία. Έχω θυμώσει και έχω ταυτόχρονα μπει σε μια διαδικασία γενικής εκκαθάρισης όλων εκείνων που δεν χρειάζομαι, δεν με εξυπηρετούν και που η ύπαρξή τους όχι απλά δεν προσθέτει στη ζωή μου αλλά αντιθέτως της αφαιρεί.
Από τότε που ξεκίνησα να αυτοπαρατηρούμαι και να μπαίνω στη διαδικασία να διορθώνω και να αλλάζω πράγματα που τελικά με πήγαιναν μόνο πίσω ή με κρατούσαν δέσμια ενός μικρού και φοβισμένου εαυτού, άρχισα να αναπτύσσω μια θεωρία. Η θεωρία μου, όμως, δεν στηρίζεται μόνο στα συμπεράσματά που προέκυψαν από την αυτοπαρατήρησή μου αλλά και από την παρατήρηση των γύρω μου. Πιστεύω, λοιπόν, πως όλα όσα μας βασανίζουν, είτε πρόκειται για διατροφικές διαταραχές είτε για κατάθλιψη είτε για απλή, ωμή και τρομακτική μιζέρια, προκύπτουν από ένα και μοναδικό γεγονός, το γεγονός πως έχουμε χάσει την επαφή με τον πραγματικό μας εαυτό, το παιδί μέσα μας και όλα εκείνα που το εκπροσωπούν.
Δεν ξέρουμε πια τι κάνει αυτό το παιδί ευτυχισμένο, το καταπιέζουμε, πνίγουμε τις ανάγκες του τρώγοντας, πίνοντας, παίρνοντας ναρκωτικά, βλέποντας τηλεόραση, ψωνίζοντας. Αναζητούμε την ευτυχία διαρκώς σε καινούρια πράγματα όντας πεπεισμένοι πως μπορούμε να τη βρούμε μόνο κάπου έξω από εμάς, και παίζουμε ένα διαρκές κυνήγι θησαυρού που στο τέλος του δεν υπάρχει τίποτα πέρα από ένα εφήμερο αίσθημα ικανοποίησης, μετά το πέρας του οποίου βρίσκουμε κάποιον καινούριο στόχο να κυνηγήσουμε. Μόνο που δεν υπάρχει θησαυρός και το μόνο που κυνηγάμε στην πραγματικότητα είναι χίμαιρες και ουράνια τόξα που δεν είναι τίποτα παραπάνω από οφθαλμαπάτες στην έρημο της απελπισίας μας.
Δεν είναι, όμως, μόνο αυτή η θεωρία μου. Κατέληξα πως μέσα σε όλη αυτή την αναζήτηση έχουμε πειστεί πως όσο περισσότερα έχουμε, τόσο περισσότερα θα είμαστε και τόσο καλύτερα θα ζούμε, αφού θα έχουμε καταφέρει να είμαστε εν μέσω όλου αυτού του πλούτου ευτυχισμένοι. Κι έτσι συσσωρεύουμε όσο περισσότερα πράγματα μπορούμε. Μαζεύουμε διαρκώς καινούρια αντικείμενα, των οποίων την ύπαρξη ξεχνάμε μετά από έξι μήνες, και μένουν να σέρνονται πίσω μας σαν ένα σάβανο αναμνήσεων μιας ψευδούς ευτυχίας, που στην πραγματικότητα ήταν απλά μια μικρή δόση ντοπαμίνης με μοναδικό σκοπό να μας απομακρύνει από εκείνα που έχουν πραγματική ουσία.
Θύμωσα πολύ με τον εαυτό μου γιατί κατέληξα στο συμπέρασμα πως δεν απέχω πολύ από έναν ρακοσυλλέκτη τελικά. Γιατί είχα με τα χρόνια συγκεντρώσει τόσα πολλά πράγματα στο σπίτι μου που νόμιζα πως τα χρειαζόμουν και τα κρατούσα για να μου πιάνουν χώρο, να αποσπούν την προσοχή μου και να με επιβαρύνουν ψυχολογικά. Έχουμε στα σπίτια μας χιλιάδες αντικείμενα και χρησιμοποιούμε από όλα αυτά μονάχα ένα μικρό ποσοστό που δεν αγγίζει καν το 10% κι όμως, προσκολλόμαστε σε αυτά λες και η ιδιοκτησία αυτή καθορίζει την ύπαρξή μας, λες και οι αναμνήσεις μας αποθηκεύονται μέσα σε πράγματα και όχι στο μυαλό κι έτσι πρέπει να κρατιόμαστε από όλα αυτά με νύχια και με δόντια μην τυχόν και χάσουμε κάποιο από αυτά και χαθεί μαζί του και κάποιο κομμάτι από τη ζωή μας ή ακόμα και την αξία μας.
Δεν είναι όμως τα αντικείμενα που καθορίζουν την αξία μας αλλά ό τρόπος που σκεφτόμαστε, εκείνα που κάνουμε και η αξία που προσθέτουμε στη ζωή των άλλων. Είναι πολύ λίγα τελικά εκείνα που χρειαζόμαστε πραγματικά για να είμαστε ευτυχισμένοι, και καταλήγω πως όσο περισσότερα έχουμε τόσο πιο μακριά φεύγουμε από την πραγματική ουσία. Έχουμε εκπαιδευτεί να είμαστε καταναλωτικά όντα και να μην αμφισβητούμε τίποτα από αυτά που μας σερβίρουν, αλλά το αποτέλεσμα είναι να αυξάνονται διαρκώς όλων των ειδών οι διαταραχές, τα προβλήματα στις διαπροσωπικές σχέσεις, τα διαζύγια και οι αυτοκτονίες.
Μπαίνουμε στη διαδικασία να ζούμε για να αποκτούμε διαρκώς περισσότερα και νομίζουμε πως το μοναδικό κόστος είναι το οικονομικό. Δυστυχώς, όμως αυτό είναι το μικρότερο τίμημα που πληρώνουμε τελικά. Στην πραγματικότητα όλα αυτά τα αντικείμενα που συγκεντρώνουμε μέσα και έξω από τα σπίτια μας μάς απομακρύνουν από τους άλλους και από τον ίδιο μας τον εαυτό, γιατί γεννούν μέσα μας τον φόβο πως θα τα χάσουμε κάποτε ή ίσως μας τα κλέψουν. Δεν εμπιστευόμαστε έτσι ούτε καν τον εαυτό μας και εναποθέτουμε τις ελπίδες μας στο επόμενο φανταστικό gadget ή το επόμενο ζευγάρι παπούτσια.
Η πραγματική ευτυχία και ουσία, όμως, είναι τελικά στο να δίνεις, να μοιράζεσαι και να είσαι εκεί για τους άλλους. Όλα τα υπόλοιπα δημιουργούν μονάχα τοίχους και εμπόδια που μας απομονώνουν. Η λύση σίγουρα δεν είναι το να γίνει κανείς ερημίτης και να χαρίσει όλα του τα υπάρχοντα. Ίσως, όμως, θα ήταν καλό να αρχίσουμε να αναρωτιόμαστε κάθε φορά αν πράγματι χρειαζόμαστε εκείνο που πάμε να αγοράσουμε και αν όντως θα προσθέσει αξία στη ζωή μας. Θα ήταν καλό να αρχίσουμε να κοιτάμε γύρω μας αποφασίζοντας ποια πράγματα χρειαζόμαστε τελικά και ποια όχι και να δωρίσουμε όλα τα περιττά σε εκείνους τους λιγότερο τυχερούς που πράγματι θα τα δουν σαν θησαυρό και πάνω απ’ όλα ως σύμβολο ανθρωπιάς.
Η θεωρία μου λέει, λοιπόν, πως κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας για να μην έρθουμε αντιμέτωποι με τον πραγματικό μας εαυτό, γιατί τότε θα αναγκαστούμε να παραδεχτούμε όλες μας τις ανεπάρκειες και αυτό θα μας αναγκάσει να αλλάξουμε. Είναι όμορφα και βολικά όμως μέσα στη ζώνη άνεσης που έχουμε συνηθίσει και φοβόμαστε να πάμε παραπέρα. Κι έτσι συνεχίζουμε να κάνουμε οτιδήποτε αποσπά την προσοχή μας, συγκεντρώνουμε όλο και περισσότερα πράγματα και κάνουμε όλο και περισσότερες καταχρήσεις αντί να προσπαθούμε να γεμίσουμε τη ζωή μας με ουσιαστικές σχέσεις και να ψάξουμε να βρούμε τι είναι τελικά εκείνο που κουβαλάμε μέσα μας μια ζωή και που έχει τη δύναμη να μας κάνει πραγματικά ευτυχισμένους.
Όταν αρχίσει κανείς να βγάζει όλα τα περιττά από τη ζωή του και να ξεφορτώνεται όλες εκείνες τις άγκυρες που τον κρατούν στάσιμο συμβαίνει κάτι μαγικό. Δημιουργείται χώρος για νέα πράγματα, καινούριες εμπειρίες και χρόνος, που μέχρι πριν έμοιαζε αδιανόητο να βρεθεί. Μέσα σε όλα βρίσκει χώρο για να ανασάνει και να σκεφτεί ελεύθερα τι είναι τελικά εκείνο που θα ήθελε πραγματικά να κάνει. Το περιβάλλον μας δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια προβολή του εσωτερικού μας κόσμου. Θα πρέπει κανείς, λοιπόν, να αναλογιστεί πόσα άχρηστα πράγματα κρατάει δίχως λόγο στην ψυχή του.
