Αυτό το κείμενο δεν είναι για μένα. Είναι για μια άλλη Φιλιώ, που υπήρξε και τώρα πια ζει σε αναμνήσεις. Εκείνη που αν της έλεγες για πλάκα “πώς είσαι έτσι;” θα περνούσε ολόκληρα μερόνυχτα προσπαθώντας να βρει τι εννοούσες, που θα την αποκαλούσες “φρικιό” και θα στεναχωριόταν, που θα δεχόταν οποιοδήποτε σχόλιο από οποιονδήποτε σαν αδιαμφησβήτητη αλήθεια, επειδή η ίδια δεν αγαπούσε αρκετά τον εαυτό της για να τον πιστέψει και να αποφασίσει μόνη της τι είναι και τι δεν είναι.
Δεν είναι, όμως, όλοι οι άνθρωποι ίδιοι και δεν είναι κακό να είσαι διαφορετικός. Δεν είναι κακό να είσαι “φρικιό”. Για μένα αυτή είναι η υπερδύναμή μου.
Αυτή η διαφορετικότητα είναι εκείνο που αποζητάμε όλοι και μπερδευόμαστε και νομίζουμε πως για να την αποκτήσουμε πρέπει να γίνουμε ένα με τη μάζα, να μοιάσουμε, να γίνουμε αποδεκτοί. Άλλες φορές το παρακάνουμε και προκαλούμε με κάθε τρόπο για να τραβήξουμε την προσοχή.
Διάβαζα ένα άρθρο της Ρομίνας Ξυδά στο talcmag.gr και δάκρυσα. Το άρθρο πραγματεύεται το πώς οι ίδιοι οι γονείς μπορούν να δημιουργήσουν τις βαθύτερες ανασφάλειες στα παιδιά τους και να μην καταλάβουν ποτέ το κακό που μπορεί να έχουν κάνει.
Δεν είναι το θέμα, όμως, μόνο οι γονείς. Ο τρόπος που μιλάμε στους άλλους και αυτά που τους λέμε έχουν πολύ μεγαλύτερη επίδραση πάνω τους απ’ ότι νομίζουμε, είτε πρόκειται για συγγενείς, φίλους, σχέσεις ή απλούς γνωστούς. Μια απλή για εμάς κουβέντα μπορεί στo μυαλό κάποιου άλλου να μετατραπεί σε εφιάλτη που θα τον συντροφεύει για μέρες, μήνες ή ακόμα και χρόνια.
Είναι τρομερά δύσκολο να ξεπεράσει κανείς όλο αυτό το χάος και να φτάσει στο σημείο να βρει τον εαυτό του. Κανένας δεν το θεματοποιεί και κανείς δεν αντιδράει.
Δεν είναι όμως οξύμωρο το να δεχόμαστε κάθε λογής σχόλια από τους άλλους είτε για την εμφάνισή μας είτε για κάτι άλλο, αλλά για κάποιον λόγο να θεωρείται ταμπού το να αντιδράσουμε σε αυτά και να επισημάνουμε το πόσο άσχημα είναι;
Όλοι έχουμε ανασφάλειες, αλλά τίποτα και κανένας δεν μας δίνει το δικαίωμα να προβάλλουμε τις ανασφάλειές μας πάνω στους άλλους για να αισθανθούμε λίγο καλύτερα σε βάρος τους.
Είναι όλα φαύλος κύκλος και πόλεμος ενάντια στον ίδιο μας τον εαυτό και κάποια στιγμή πρέπει να υπάρξει ανακοχή και συνθηκολόγηση για να σταματήσουν να υπάρχου παράπλευρες απώλειες στο περιβάλλον μας.
Έχω ξαναγράψει πως εκείνο που βλέπουμε στους άλλους πριν απ’ όλα τα άλλα είναι εκείνο που οι ίδιοι πιστεύουμε για τον εαυτό μας και πιστεύω πως ένας τρόπος για να καταλάβουμε λίγο καλύτερα τι γίνεται μέσα μας και μέσα στους άλλους είναι το να αρχίσουμε να παρατηρούμε όλα αυτά τα αυθόρμητα σχόλια που φαινομενικά δεν σημαίνουν τίποτα. Για τον κάτοχο έχουν άλλη αξία και είναι σημαντικό το να μπει κανείς στη διαδικασία να τα αξιολογήσει.
Για να ξεχωρίσεις, άλλωστε, αρκεί να είσαι αληθινός και για να βρεις την αλήθεια σου πρέπει να είσαι ο εαυτός σου, ό,τι κι αν αυτό σημαίνει. Συμφωνείτε;
Με πολλή αγάπη από ένα φρικιό για όλα τα υπόλοιπα φρικιά εκεί έξω. 🙂
