Σου έχει τύχει να πρέπει να ετοιμάσεις μια παρουσίαση ή μια ομιλία και να σου τρώει απίστευτα πολύ χρόνο; Τόσο απίστευτα πολύ που να χάνεις τον ύπνο σου από το άγχος, να μη μπορείς να συγκεντρωθείς και να περνάς άπειρο χρόνο μελετώντας, προσθέτοντας και αφαιρώντας, για να φτάσεις τελικά στο σημείο να μην είσαι σίγουρος για το τι είπες και αν ήταν πράγματι καλό…
Θα σου φέρω ένα δικό μου παράδειγμα από την εποχή που ήμουν φοιτήτρια. Είχα γράψει μια εργασία πάνω σε ένα θεατρικό έργο και είχα τρελαθεί στην έρευνα. Όπως γινόταν πάντα με όλες μας τις εργασίες, έπρεπε να την παρουσιάσω και προφορικά στους συμφοιτητές και την καθηγήτρια. Η συγκεκριμένη καθηγήτρια ήταν πολύ απαιτητική και δεν ήθελα με τίποτα να την απογοητεύσω. Μάλιστα, επρόκειτο να γίνει επιβλέπουσα στην πτυχιακή μου και σκέψου τώρα πόση πίεση μπορεί να αισθανόμουν.
Πέρασα, λοιπόν, έναν ολόκληρο μήνα δουλεύοντας την παρουσίαση της εργασίας. Διάβαζα και ξαναδιάβαζα το υλικό της έρευνάς μου και κάθε φορά έβρισκα κάτι ακόμα ενδιαφέρον που έπρεπε να προστεθεί και στην παρουσίαση και στην εργασία. Για να μη στα πολυλογώ, η παρουσίαση που θα’ πρεπε να κρατήσει 15 λεπτά κράτησε περίπου μία ώρα. Μία ολόκληρη, βασανιστική και εξαντλητική ώρα, τόσο για μένα όσο και για τους ακροατές, που μάλλον εύχονταν να σταματήσω επιτέλους να μιλάω για να μπορέσουν να πάνε για μπύρες και να ξεπεράσουν το πιθανό τραύμα που τους προκάλεσα με τη φλυαρία μου…
Το θέμα είναι πως εγώ πίστευα ότι έτσι έπρεπε να γίνει. Είχα βρει τόσο πολύ και ενδιαφέρον υλικό που στο δικό μου μυαλό θα έπρεπε όλοι να μάθουν γι’αυτό από ιστορικής, λογοτεχνικής, πολιτικής και πάει λέγοντας πλευράς… Δυστυχώς, δε συμφωνούσαν όλοι μαζί μου. Ειδικά η καθηγήτρια που χρειάστηκε στο τέλος να μου πει πως “πολλές φορές βρίσκεις στην έρευνα πράγματα που θεωρείς εξαιρετικά ενδιαφέροντα, αλλά αυτό δε σημαίνει πως ενδιαφέρουν και όλους τους άλλους”…
Ο εγωισμός μου δέχτηκε ισχυρό πλήγμα εκείνο το βράδυ, αλλά μετά από αυτό δεν υπήρξε παρουσίαση ή ομιλία που να έκανα και να μην ήταν καλή.
Παρά το γεγονός πως έτρεμε το φυλλοκάρδι μου κάθε φορά.
Παρά το γεγονός πως η χειρότερή μου ήταν να μιλάω μπροστά σε κόσμο.
Με έναν μαγικό τρόπο το σχόλιο της καθηγήτριάς μου έδρασε καταλυτικά και άρχισα να λειτουργώ πολύ μινιμαλιστικά. Σε σημείο που απορούσα κι εγώ η ίδια πώς κατάφερνα να συμπεριλάβω μόνο τα απολύτως απαραίτητα και να αφήσω απ’έξω εκείνα που, όσο κι αν τα θεωρούσα η ίδια σημαντικά, δεν ενδιέφεραν κανέναν άλλο.
Τότε δεν είχα ιδέα πώς το κατάφερνα αυτό. Είχα απλά αφήσει το μυαλό μου να κάνει τα δικά του. Λίγο η ενσυναίσθηση, λίγο το ότι είχα αποφασίσει να μην ξανακουραστώ τόσο πολύ για εργασία, και το όλο θέμα μετατράπηκε σε εξαιρετικά εύκολη και διασκεδαστική διαδικασία. Αν με ρωτούσες όμως τότε πώς το κάνω δε θα μπορούσα να σου απαντήσω με σαφήνεια.
Τώρα βέβαια ξέρω πολύ καλά τι ήταν εκείνο που με βοηθούσε. Μάλιστα, τώρα το έχω πάει σε ένα τελείως καινούργιο επίπεδο στο οποίο ετοιμάζω την ομιλία και τη μαθαίνω κιόλας μέσα σε δυο-τρεις ώρες.
Χωρίς υπερβολή.
Και βγαίνει κάθε φορά τόσο καλή που δεν το πιστεύω.
Ομιλία σε τρεις ώρες – Θέλεις να μάθεις τον τρόπο;
Το Σαββατοκύριακο που πέρασε ήμουν στην Αθήνα για ένα φεστιβάλ. Επρόκειτο για το φεστιβάλ “Παραμυθένιος Κήπος” του online περιοδικού Will o’ Wisps για το οποίο αρθρογραφώ εδώ και αρκετό καιρό. Βλέπεις, μέσα σ’όλα είμαι συγγραφέας ενός μυθιστορήματος φαντασίας και αγαπώ τη φαντασία και το φανταστικό πολύ.
Στο φεστιβάλ είχα διπλό ρόλο. Παρουσίαζα την κεντρική σκηνή και και έπρεπε να δώσω και μια ομιλία με θέμα τον “ρόλο της Φαντασίας και του Φανταστικού (σε έναν κόσμο που έχει ξεχάσει να ονειρεύεται)”. Ο Μάιος όμως ήταν για μένα πολύ δύσκολος μήνας με αποτέλεσμα να μην έχω ετοιμάσει τίποτα για την ομιλία…
Ο παλιός μου εαυτός θα είχε πανικοβληθεί και δεν υπήρχε περίπτωση να κοιμόταν μέχρι να ετοιμάσει τα πάντα. Ο τωρινός πάλι ήταν απολύτως cool.
Ετοίμασα την ομιλία το απόγευμα του Σαββάτου, την έμαθα μέσα σε πολύ λίγη ώρα με την καλύτερη τεχνική που διδάσκω και την Κυριακή ήμουν πανέτοιμη να μιλήσω. Η ίδια η ομιλία κράτησε γύρω στα 30 λεπτά, πήγε πολύ καλά, είχαμε στο τέλος μια πολύ ωραία συζήτηση, οι ακροατές πήραν μαζί τους πολλή τροφή για σκέψη και εγώ εισέπραξα πολύ θετικά σχόλια.
Πώς έγινε αυτό, θα μου πεις τώρα…
Δυο πράγματα θα σου πω και είναι τα εξής:
1. Νόμος του Parkinson
2. Mind Palace
Το δεύτερο δε θα στο αναλύσω. Είναι η μέθοδος που χρησιμοποιώ και είναι η καλύτερη τεχνική απομνημόνευσης στον κόσμο. Με την προϋπόθεση, βέβαια, πως την εφαρμόζεις σωστά.
Το πρώτο όμως είναι άλλη υπόθεση. Ο κύριος C. Northcote Parkinson έζησε από το 1909 μέχρι το 1993 και μας άφησε μεταξύ άλλων κληρονομιά ένα πολύ ωραίο γνωμικό με εφαρμογή στα πάντα. Είπε πως
μια εργασία επεκτείνεται σε διάρκεια τόσο όσο, ώστε να γεμίσει τον χρόνο που είναι διαθέσιμος για την ολοκλήρωσή της.
Τι σημαίνει αυτό πρακτικά;
Σημαίνει πως όσο περισσότερο χρόνο έχεις στη διάθεσή σου για να ολοκληρώσεις μια εργασία τόσο περισσότερο θα δουλέψεις και θα κουραστείς μέχρι να φτάσεις στην ολοκλήρωσή της. Όσο περισσότερο χρόνο έχουμε, λοιπόν, τόσο πιο πολύ απλώνει η εργασία που έχουμε αναλάβει.
Εγώ για παράδειγμα μάθαινα και μάθαινα όλο και περισσότερα για τη δική μου εργασία με αποτέλεσμα τελικά να ξεστρατίσω και να βγω εκτός θέματος, όσο σχετικά κι αν θεωρούσα αυτά που είχα να πω.
Από την άλλη, έχει αποδειχθεί πως όταν έχουμε συγκεκριμένα χρονικά περιθώρια για να ολοκληρώσουμε ένα έργο, δίνουμε στο μυαλό το μήνυμα πως δεν έχει τη δυνατότητα να απλωθεί και να το παρακάνει και πως πρέπει να συγκεντρωθεί απόλυτα ώστε να αποδώσει τα μέγιστα. Το αποτέλεσμα λοιπόν είναι η εργασία που ολοκληρώνεται σε σύντομο χρονικό διάστημα να είναι ίσης ή και καλύτερης ποιότητας από εκείνη που θα μας έπαιρνε περισσότερο καιρό, γιατί απλά το μυαλό αναγκάζεται να εστιάσει, να ξεκαθαρίσει τα απολύτως απαραίτητα και να τα παρουσιάσει φιλτρατισμένα με σαφή και ξεκάθαρο τρόπο.
Μα, δεν είναι αγχωτικό;
Μπορεί να ακούγεται αγχωτικό και να δημιουργεί ένταση και μόνο στην ιδέα, αλλά θα σου θυμίσω πόσες φορές αναγκάστηκες να κάνεις κάτι μέσα σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα και πόσο καλό βγήκε τελικά. Δεν είναι τυχαίο αυτό. Το μυαλό σου ξέρει τι χρειάζεται και τι όχι και θα εστιάσει σε εκείνα που πρέπει χωρίς να αποσπάται η προσοχή του.
Το αγχωτικό είναι το να μην ξέρεις πως το μυαλό λειτουργεί έτσι γιατί τότε νομίζεις πως δε θα τα καταφέρεις. Η αλήθεια όμως είναι πως αν εμπιστευτείς το μυαλό σου και τις υπερδυνάμεις του και του επιτρέψεις να λειτουργήσει υπό πίεση χωρίς όμως να σκέφτεσαι πως θα πάνε όλα στραβά, θα δεις πως και δε θα αγχωθείς όσο θα αγχωνόσουν και το αποτέλεσμα θα σε χαροποιήσει.
Επαναλαμβάνω λοιπόν: δε χρειάζεσαι άπειρο χρόνο για να τελειώσεις την όποια εργασία. Εκείνο που χρειάζεσαι είναι η απαραίτητη γνώση σε συνδυασμό με ένα ωραιότατο χρομικό όριο. Δεν έχει σημασία αν αυτό έχει οριστεί από σένα ή από κάποιον άλλο. Το θέμα είναι να υπάρχει και να μη σου επιτρέψει να παρεκκλίνεις. Θα δεις πως στο τέλος θα δικαιωθείς.
Λοιπόν; Θα δοκιμάσεις να βάλεις πλαίσια στο μυαλό σου για να δεις πόσο καλύτερα μπορεί να αποδώσει;
Ξέρω ξέρω… Στην αρχή όλοι πανικοβάλλονται και νομίζουν πως η τεχνική δεν τους ταιριάζει. Η αλήθεια είναι, όμως, πως είναι καθαρά θέμα αντίληψης της κατάστασης και πως στην πραγματικότητα θα κερδίζεις πάρα πολύ χρόνο και άγχος από τη ζωή σου. Προτείνω να το δοκιμάσεις πρώτα δυο-τρεις φορές με απλά πράγματα πριν το απορρίψεις και να μοιραστείς την εμπειρία σου στο community μας.
