Προς τα πού κοιτάζεις όταν προσπαθείς να αποφασίσεις την επόμενή σου κίνηση; Κοιτάς τριγύρω; Ψάχνεις να βρεις τι κάνουν οι άλλοι και είναι τόσο επιτυχημένοι και ευτυχισμένοι; Πανικοβάλλεσαι;
Καταλαβαίνω. Το έκανα κι εγώ για πολύ καιρό. Το μόνο που κατάφερα ήταν να προκαλώ την ίδια μου τη δυστυχία.
Τι είναι ευτυχισμένη ζωή; Μια επιτυχημένη σχέση, μια καλή δουλειά, έντονη κοινωνική ζωή…
Δεν τα κρίνω όλα αυτά, εννοείται. Αρκεί να τα θέλεις. Αρκεί να είναι εκείνα που κάνουν την καρδιά σου να χαμογελά.
Για μένα δεν ήταν ποτέ. Μόνο που μία από τις μεγαλύτερες ανάγκες μας είναι εκείνη του ανήκειν.
Ένα πράγμα που το Εγώ μας δεν αντέχει είναι το να ξεχωρίζει, να κάνει πράγματα που το απομακρύνουν από το σύνολο και το καθιστούν μονάδα.
Η αλήθεια είναι πως το μόνο που χρειάζεσαι για να αποφασίσεις την επόμενή σου κίνηση είναι να κοιτάξεις προς τα μέσα. Πες το ένστικτο, Μούσα, Θεία Έμπνευση… Πες το όπως θέλεις. Το σίγουρο είναι πως κάτι μέσα σου ξέρει πάντα τι είναι εκείνο που πρέπει να ακολουθήσει.
Θέλει θάρρος το να το ακούσεις και να παραδοθείς. Θάρρος για να ξεπεράσεις όλη εκείνη την εκπαίδευση που σε φυλάκισε μέσα στο δικό σου μαγικό κουτάκι. Το κουτάκι που τόσα χρόνια στολίζεις όπως εσύ θέλεις. Μόνο που όλα αυτά είναι μια ψευδαίσθηση που σου δίνει την αίσθηση της επιλογής.
Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει κουτάκι. Στην πραγματικότητα η μόνη φωνή που χρειάζεται να ακούσεις είναι εκείνη που έρχεται από μέσα, μια φωνή που μοιάζει περισσότερο με ψίθυρο και απαιτεί την προσοχή σου.
Δεν είναι δύσκολο να πραγματοποιήσεις όσα ονειρεύεσαι. Δεν είναι δύσκολο, αλλά δεν είναι ούτε τόσο απλό. Πριν κάνεις οτιδήποτε πρέπει να το αποφασίσεις και να παραδοθείς. Πριν κάνεις οτιδήποτε πρέπει να ξαναγίνεις μονάδα.
[ABTM id=2176]
