Μας αρέσει ο εαυτός μας. Ω, ναι! Τον αγαπάμε (ό,τι κι αν σημαίνει αυτό για τον καθένα) και είναι υπέροχη η (επίπλαστη) αίσθηση πως έχουμε πάντα δίκιο. Είναι αλήθεια. Έχουμε πάντα δίκιο. Όλοι.
Είναι πολύ εύκολο το να βρούμε επιχειρήματα που θα ενισχύσουν την άποψή μας. Άλλωστε, όταν ψάχνεις να βρεις κάτι, είσαι καταδικασμένος να το βρεις τελικά. Τι θα γινόταν όμως αν την επόμενη φορά δοκίμαζες να αντικρούσεις τον εαυτό σου και να μπεις στη θέση του άλλου;
Σε καθετί που ζούμε δεν υπάρχει μονάχα μία αλήθεια. Υπάρχουν μόνο τα δεδομένα της εκάστοτε κατάστασης, η ερμηνεία όμως δε μπορεί ποτέ να είναι αντικειμενική. Εκείνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να πλησιάσουμε λιγάκι στον πυρήνα της αλήθειας προσπαθώντας να σκεφτούμε όπως θα σκεφτόταν ο απέναντι.
Φερόμαστε στους άλλους με τον τρόπο που θα θέλαμε να μας φέρονται, αλλά υπάρχει και η άλλη όψη του νομίσματος… Φερόμαστε στους άλλους με τον τρόπο που υποσυνείδητα θεωρούμε πως πρέπει οι άλλοι να φέρονται σ’ εμάς.
Πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα αν έδινες στον εαυτό σου την ευκαιρία να δανειστεί τα μάτια και τις σκέψεις κάποιου άλλου; Πόσα θα έκανες διαφορετικά και πόσο καλύτερα θα μάθαινες τον εαυτό σου;
[ABTM id=2176]