Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα χοντρό παιδί. Όταν ήμουν μικρή μου έλεγαν πάντα πως ήμουν χοντρή και πως έπρεπε να αδυνατίσω. Όταν δεν το έλεγαν το σκέφτονταν και ακόμη κι όταν δεν το σκέφτονταν εγώ πίστευα πως αυτό ήταν το μόνο πράγμα που σκέφτονταν οι άλλοι για μένα. Εγώ σίγουρα το σκεφτόμουν και μέσα μου το ήξερα. Ήξερα πως δεν ήμουν αρκετή. Δεν ήμουν αρκετά όμορφη, αρκετά αδύνατη, αρκετά έξυπνη, αρκετά καλή για να αξίζω να με αγαπούν πραγματικά. Ήξερα πως έπρεπε να αλλάξω. Να γίνω κάποια άλλη για να βρω επιτέλους την αναγνώριση και την αγάπη που τόσο πολύ επιθυμούσα, άλλα δεν την έβρισκα. Κι έτσι κρυβόμουν.
Παλεύοντας με την εικόνα μου
Απέφευγα να ανοίγομαι, προτιμούσα να είμαι μόνη και να διαβάζω, έψαχνα τρόπους για να μην τραβάω την προσοχή και αν γινόταν θα προτιμούσα να ήμουν αόρατη, να μη μπορούσε κανένας να με δει, να δει το πάχος και την ασχήμια μου. Μέσα σε όλα αυτά δεν έβρισκα πουθενά παρηγοριά και κατανόηση, παρά μόνο στο φαγητό. Πόσο αντιφατικό…
Ευχόμουν να μπορούσα να αποφύγω το μοναδικό πράγμα που με ηρεμούσε, μου έδινε ευχαρίστηση και με έκανε για λίγο να ξεχνιέμαι. Κι έτσι έτρωγα για να ξεχάσω πως ήμουν χοντρή και άσχημη. Έκρυβα φαγητό και το έτρωγα μόνη μου, αγόραζα ζαχαρωτά μετά το σχολείο και τα έτρωγα στο δρόμο πηγαίνοντας σπίτι για να μην τα δει κανείς. Και κάθε φορά είχα αυτήν την αίσθηση του παιδιού που κάνει κάτι πάρα πολύ κακό και αν το πιάσουν στα πράσα θα τιμωρηθεί για την κακή του συμπεριφορά.
Οι εσωτερικοί μου δαίμονες
Κανείς δεν μπορούσε να με καταλάβει και δεν ήθελα να ξέρει κανένας το μυστικό μου. Αυτό θα έκανε τα πράγματα χειρότερα και δεν μπορούσα να το επιτρέψω. Προσπαθούσα έτσι να καταπιέσω με κάθε τρόπο το χοντρό παιδί που ζούσε μέσα μου, αλλά εκείνο το παιδί ήταν το μόνο που μπορούσε να με καταλάβει. Δεν μπορούσα να κάνω τίποτα άλλο παρά να παραδίνομαι αμαχητί στα ξεσπάσματά του. Είχα μάθει πως το φαγητό είναι κακό πράγμα, δεν έπρεπε να τρώω, κι έτσι αισθανόμουν τύψεις κάθε φορά που έτρωγα λίγο παραπάνω ή που έτρωγα κάτι γλυκό. Ο μόνος τρόπος που είχα, όμως, για να αισθανθώ καλύτερα ήταν το να φάω κι έτσι συνεχιζόταν ο φαύλος κύκλος.
Συνέχισα να μεγαλώνω, αλλά το χοντρό παιδί μέσα μου παρέμενε εκεί, δεν μπόρεσα ποτέ να το αποχωριστώ. Κατάφερα μονάχα να το καταπιέσω για ένα μεγάλο διάστημα και αδυνάτισα πάρα πολύ. Για την ακρίβεια βρέθηκα στα όρια της νευρικής ανορεξίας, ήμουν σαν σκελετός, αλλά όλοι μου έλεγαν μπράβο. Κανείς δεν είχε καταλάβει τι περνούσα. Σκεφτόμουν πως επιτέλους τα κατάφερα, θα μπορούσα τώρα να ηρεμήσω και να αισθανθώ την αναγνώριση που πάντα ήθελα. Αντιθέτως, αισθανόμουν πιο χαμένη από ποτέ.
Για κάποια χρόνια ισορρόπησα κάπως την κατάσταση. Κατάφερα να κρατήσω το βάρος μου σταθερό, κυρίως όμως επειδή είχα σχέση και αισθανόμουν όλη εκείνη την αγάπη που είχα ανάγκη. Είχα κάποιον που με αγαπούσε και με ήθελε όπως ήμουν και για αρκετό διάστημα το χοντρό παιδί μέσα μου σιώπησε. Όταν έχασα εκείνη την αγάπη, όμως, επανήλθε και έκανε πάλι τα δικά του.
Το ταξίδι για την αυτο-αποδοχή
Για να μην τα πολυλογώ, ο κύκλος επαναλήφθηκε αρκετές φορές στη ζωή μου και πάντα κατέληγε με τη μοναδική σταθερά, το χοντρό παιδί μέσα μου να καθορίζει τη ζωή μου. Το πρόβλημα, όμως, δεν ήταν το χοντρό παιδί. Το πραγματικό πρόβλημα ήταν ότι το μισούσα και το απέριπτα, ενώ εκείνο το μόνο που ήθελε ήταν να του δώσω αυτό που αποζητούσε μάταια τόσα χρόνια: την αγάπη και την αναγνώριση, την αποδοχή και την ελευθερία να είναι ο εαυτός του, χωρίς καταπίεση, χωρίς κριτική, χωρίς αποστροφή και τύψεις. Το μόνο που ήθελε ήταν να το αγαπήσω και να το αποδεχτώ όπως είναι, άνευ όρων. Δεν είχε ανάγκη κανέναν άλλο, μόνο εμένα, μα δε με είχε ποτέ του.
Τη μέρα που συνειδητοποίησα το κακό που έκανα τόσα χρόνια έγινε μέσα μου μια τεράστια αποκάλυψη. Πάλευα μια ζωή τους δαίμονές μου μα στην πραγματικότητα πάλευα με τον ίδιο μου τον εαυτό. Όσο δεν μπορούσα να έχω αυτό που ήθελα, ζητούσα και έπαιρνα εκείνο που μπορούσα εύκολα να έχω. Είτε αυτό ήταν φαγητό, είτε κάτι άλλο που μπορούσε να μου προσφέρει παροδική ευχαρίστηση. Έτσι έκανα το αδιανόητο. Πήρα αγκαλιά το χοντρό παιδί μέσα μου και το παρηγόρησα, του έδωσα όλα εκείνα που του είχα στερήσει ανηλεώς και το άφησα ελεύθερο να κάνει ότι ήθελε, δίχως λογοκρισία και φόβο.
Αγκαλιάζοντας τον εσωτερικό μου εαυτό
Και τότε έγινε κάτι ακόμη πιο αδιανόητο. Το χοντρό παιδί μέσα μου σταμάτησε να με κάνει να τρώω. Απλά σταμάτησε, ηρέμησε, με κοίταξε και μου χαμογέλασε. Και τότε είδα την αλήθεια. Είδα πόσο όμορφο και μοναδικό είναι, πόσο πολλά έχει να δώσει και πόσο στρεβλή εικόνα είχα τόσον καιρό. Είδα την αλήθεια του και κατάλαβα το λάθος που έκανα τόσα χρόνια. Όσα έκανα είχαν ως αφετηρία την απέχθεια και το μίσος, όχι την αγάπη άνευ όρων που θα έπρεπε να τρέφουμε όλοι για τον εαυτό μας και το παιδί μέσα μας. Όταν λοιπόν άρχισα να αγαπάω τον εαυτό μου για αυτό που είναι, άλλαξαν τα πάντα μέσα μου και γύρω μου. Άλλαξε ριζικά και η σχέση μου με το φαγητό. Το ταξίδι ήταν μεγάλο και δεν υπήρξε ποτέ εύκολο. Τώρα, όμως, έχω έναν δυνατό σύμμαχο και συνοδοιπόρο που μου δείχνει τον δρόμο και δε με αφήνει να αισθανθώ ποτέ μόνη.
Αμφιβολίες θα υπάρχουν πάντα μέσα μας, ο τρόπος που σκεφτόμαστε όμως για τον εαυτό μας καθορίζει τα πάντα, είτε αυτό αφορά το φαγητό, είτε άλλα πράγματα στη ζωή. Το χοντρό παιδί μέσα μου δεν ήταν ποτέ χοντρό, ήταν έτσι επειδή εγώ επέλεγα να το δω έτσι. Το μόνο που χρειαζόταν πάντα ήταν να το αφήσω να εκφραστεί ελεύθερα και να το αγαπάω. Όταν το έκανα μου το ανταπέδωσε με τον καλύτερο τρόπο και μου το ανταποδίδει από τότε διαρκώς. Τώρα είναι σοφό, όμορφο, χαμογελαστό και ευτυχισμένο.
Όλοι έχουμε μέσα μας ένα παιδί που πάντα προσπαθεί να μας κάνει χαρούμενους με όποιον τρόπο μπορεί. Το αν θα τα καταφέρει είναι επιλογή δική μας.
